"اعتقاد داشتن بدون پرداخت هزینه امکان‌پذیر نیست." این جمله را امروز به یکی از دوستانم که از فرط بی‌عدالتی گِله و شکایت داشت، گفتم.البته مثل همیشه در نقش سنگ صبوری بودم برای شنیدن آنچه بابتش جواب قانع کننده‌ای نداشتم. ولی حقیقتا معتقدم که آدم اهل عقیده باید هزینه‌ی زیست دینی‌اش را بپردازد. خسته شدن از شرایط موجود چیزی نیست که بتوان کتمانش کرد و یا حتی نادیده‌اش گرفت.هرجا سر می‌چرخانیم سخت شدن شرایط را شاهدیم و آن‌ها که نمی‌بینندش یا درکی از شرایط ندارند و یا قصدی برای درک شرایط. اما پای چیزی فراتر از همه‌ی این سختی‌ها باید در میان باشد و الا آدم کم می‌آورد. اعتقاد... مستحکم‌ترین حقیقتی که می‌توانی بدان تمسک یابی و خستگی‌ها خسته‌ات نکند. پر زورترین واژه‌ای که می‌تواند برتمام احساسات و عواطفت پیروز گردد.چیزی که وقتی وجود داشته باشد شوق برنده شدن و یا ترس بازنده شدن برایت معنایی ندارد.آنچه تو را فقط به رفتن دعوت می‌نماید فارغ از هر نتیجه‌ای. اعتقاد... همان جایی که حسرت معنایی ندارد.محلی برای دفن تمام کم صبری‌ها و کم طاقتی‌ها و نیز خداحافظی با ترس‌ها و یاس‌ها. جایی که تشویق‌ها و تهدیدها برایت یکسان است و تعریف‌ها و تمجیدها به اندازه‌ی تخریب‌ها و تمسخرها ارزش دارند. آدمی باید هزینه‌ی اعتقادش را بپردازد. #روز_نوشت #زیست_دینی #اعتقاد #عقیده_دینی https://eitaa.com/roznevesht