بحران‌ها همیشه همراه با تهدید بوده‌اند و همراه با فرصت نیز. تهدید به خاطر آنچه از دستش می‌دهیم و فرصت بابت آنچه بدستش می‌آوریم. کرونا را شاید بتوان از شدیدترین بحران‌های بشری دانست.بحرانی که ترس مرگ ناگهانی را برایت رقم می‌زند و تو توان مهارش را هم نداری. دقیقا تکلیفت با خودت روشن نیست. تنها مجبوری برای رفعش متمسک به رعایت دستورات بهداشتی شوی و دست‌هایت را بیشتر و بیشتر بشویی تا شایداینگونه بتوانی ترس غالب بر وجودت را محو نمایی. کرونا عادت‌های روزمره‌ات رابهم ریخته، قرارهایت را برهم زده، برنامه‌هایت را نابسمان کرده و از همه مهمتر آرامشت را تهدید می‌کند. روزهای ابتدایی این بیماری امید به رفتنش بیشتر بود و حالا هرچه می‌گذرد تازه می‌فهمیم که باید زندگی مسالمت‌آمیزی را با این مهمان ناخوانده تا مدتها تجربه کنیم. حالا تاثیر این بیماری را نه تنها در مرگ که در زندگی نیز شاهد هستیم.سبک تدریس‌ها و تحصیل‌ها تغییر کرده است.درآمدها کم شده و فشارهای اقتصادی به دلیل از دست دادن شغل و مشتری افزون گشته است. حالا فقرا در حال فقیرتر شدنند، بچه‌ها از آموزش عقب مانده‌اند، پدرها درآمدشان حذف و یا کم شده است.مشکلات حضور دانش‌آموزان در فضای مجازی و بدآموزی‌ها هم که دیگر هیچ. حالا اکثرا در خانه‌اند. غایب از اجتماع و حاضر در فضای مجازی و مادرها هم مجبورند جور عدم حضور بچه‌ها سر کلاس درس را بکشند. اگر قرار باشد در این مشکلات بمانیم و تکان نخوریم هر روز افسرده‌تر از روز قبل خواهیم بود. پذیرش زندگی مسالمت‌آمیز با کرونا به معنای پذیرش تسلیم در برابر او نیست. ما نیازمند ایده‌های نابیم تا به واسطه‌ی آن‌ها تهدیدهای این شرایط را به فرصت تبدیل نماییم. توقف در این شرایط و صرفا گِله کردن چاره‌ی کار نیست. حفظ روحیه و تلاش برای تداوم مهمترین وظیفه‌ی ماست. ما حتی اگر بی‌صدا رنج می‌کشیم نباید از حرکت باز بمانیم. ما به رفتن نیازمندیم. به ماندن نیز. ما برای آنچه هستیم تلاش‌های فراوانی کرده‌ایم پس مفت و ارزان رهایش نمی‌کنیم. ما دوام خواهیم آورد..... #روز_نوشت #امید #کرونا #روز_های_خوب https://eitaa.com/roznevesht