تمام تلاش اومانیسم یا انسان‌محوری این بود که به خیال خود به انسان خدمتی کند. پایه‌گذاران این اندیشه، اصالت را به‌جای خدا، به انسان بخشیدند و در پاسخ سوال "فلسفه خلقت چیست؟" واژه‌ی "انسان‌محوری" را به‌عنوان گزینه‌ی صحیح انتخاب کردند. آن‌هایی که به ترویج این عقیده همت گماردند، بر "خودآزاری" بشر مُهر تایید زدند؛ چرا که مشغول‌داشتن انسان به خودش، او را به راحتی از خدایش جدا کرد و این امر موجبات رنج بشر را فراهم آورد. ما امروز بیش از هر زمان دیگری به ارتباط با خداوند نیاز داریم؛ به حرف زدن با او. توجه بیش از حد انسان به خودش، او را تنها متوجه غریزه‌اش نمود و جهان با بشر تابعِ غریزه، تنها جنگلی‌ست سرد و دهشتناک. برای انسان از پا افتاده‌ی امروزی، ذکر و یاد خدا همچون چوب‌های زیربغلی است که می‌تواند با استمداد از آنها راه رفتن خویش را ادامه دهد. بر ما لازم است تا طوفان وجود خویش را، رام آرامش گفتگو با خدا کنیم. متاسفانه با وجودی که کلیددار گنجینه‌های معنوی هستیم، اما حماقت‌وار، فقر معنوی را ترجیح می‌دهیم. تسبیح را در دستانت بگیر، دانه‌هایش را میان انگشتان شست و سبابه بگذار و یکی یکی رهای‌شان کن و با هر دانه که انداختی ذکر او را به جان بخر... 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #یاد_او https://eitaa.com/roznevesht