درخواستی که یکی از مخاطبین روزنوشت ارسال فرمودند👇 سلام و عرض ادب عرض تسلیت ایام تاسوعا و عاشورا با عرض معذرت با توجه به این که در روزها و هفته های اخیر دو مورد واکنش تند و ناشایسته در مقابل امر به معروف و نهی از منکر در مقوله حجاب داشتیم (که یک مورد را ارسال می کنم)، تقاضا دارم سرکار خانم ابراهیمی که قلم بسیار شیوایی دارند و نظرات بسیار منطقی، در صورت صلاحدید در مقوله امر به معروف و نهی از منکر حجاب و ضرورت کار فرهنگی و حضور پررنگ تر خانم های محجبه در جامعه در کنار امر به معروف و نهی از منکر، مطلبی به نگارش در آورند.

برای احترام به مخاطبین روزنوشت چند خطی را که به ذهنم آمد نوشتم👇 در اکثر کلیپ‌های امربه‌معروف و نهی‌از‌منکر ‌که یا به سفارش مسیح علی‌نژاد و یا با تشویق او در فضای مجازی منتشر می‌شود نکاتی وجود دارد که حائز اهمیت است. اول اینکه تمام تلاش بر این است تا صحنه‌ی امر و نهی‌ها تبدیل به خصومت و درگیری لفظی و فیزیکی گردد. این نکته‌ای است که متاسفانه افراد مذهبی از آن غفلت می‌ورزند و بحث و درگیری بالا می‌گیرد و حتی گاهی شاهد فحاشی کسانی هستیم که خودشان در مقام آمر و ناهی مدعی انجام وظیفه‌اند. اخیرا کلیپی را دیدم که خانم محجبه بعد از تذکر و عدم‌پذیرش تذکرش توسط شخص خاطی، در برابر بی‌ادبی‌ها و فحاشی‌های شخص کم‌حجاب مقابله‌به‌مثل نمود و فحاشی کرد. در جریان سپیده رشنو نیز کار به درگیری فیزیکی کشید. چگونه می‌توان زنان محجبه را با ادبیات نامناسب و یا رفتار نامتعادل تصور کرد؟ لطفا و حتما کسانی که به این فریضه‌ی الهی اقدام می‌کنند دقت نمایند که رفتار و گفتارشان نمونه‌ی عینی یک زن و مرد مسلمان باشد. در امر ونهی گاهی لازم است فقط بگویید و رد شوید. بنابراین ماندن و بحث کردن و خوراک برای رسانه‌های غربی فراهم کردن هیچ جایگاهی ندارد. دقت کنیم که نقش ما در انجام این فریضه نقش یک جاهل خطرپذیر نباشد بلکه در نقش یک عالِم حزم‌اندیش حاضر شویم. نکته‌ی بعدی تشخیص صحیح شرایط است. اگر زمان‌شناس، مکان‌شناس و مخاطب‌شناس خوبی نباشیم حتما وارد پازل دشمن خواهیم شد. با دیجیتالی شدن دنیای امروز باید بپذیریم که نمی‌توانیم هیچ واکنش کوچک و بزرگی را مخفی نگه‌داریم. پس وقتی تمام رفتار انسان زیر ذره‌بین است احتیاط شرط عقل خواهد بود. گاهی لازم است جایی اهل ایثار بود و از خطر استقبال کرد و گاهی لازم است امر و نهی را به زمان دیگری موکول کرد. یکی از شرایط وجوب نهی از منکر این است که انسان خود را در معرض خطر قرار ندهد. بنابراین اگر بدانیم امر و نهی‌ها ضرری به ما می‌رساند در آن لحظه آن وظیفه از ما ساقط می‌گردد. از دیگر نکاتی که لازم است در این مساله مورد توجه قرار گیرد بحث مدارا و تساهل است. برای فریضه‌ی امر‌به‌معروف و نهی‌از‌منکر دعوت به مدارا شده‌ایم. مدارا یک اصل تربیتی است که در امر تربیت فردی و اجتماعی می‌تواند ما را به هدف خویش برساند. در مدارا، هدف دنبال می‌شود و برای رسیدن به آن از تدابیر درست بهره گرفته می‌شود. اما در تساهل نوعی بی‌تفاوتی وجود دارد. اینکه می‌گوییم در امر و نهی حواس انسان به خطرهایش باشد منظورمان ترویج تساهل نیست. بعضا در برخورد نیروی انتظامی شاهد رفتارهایی هستیم که ردّی از مدارا در آن دیده نمی‌شود. بنابراین لازم است نیروی انتظامی نیز در روش برخوردها آموزش لازم را ببیند تا با برخوردهای ناشیانه و سلیقه‌ای بهانه دست دشمن ندهد. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #حجاب https://eitaa.com/roznevesht

چگونه از "حسین" می‌گذرند! مگر "قلب" ندارند؟!

📹 #ببینید | توصیف شهید سلیمانی از رهبر معظم انقلاب و سیدحسن نصرالله #روز_نوشت #شهید_سلیمانی https://eitaa.com/roznevesht

گاهی فکر می‌کنیم همین ‌که حب اهل‌البیت علیهم‌السلام را در سینه داشته باشیم کافی است؛ اگرچه نفس حب و دوست‌داشتن اهل‌البیت امری ارزشمند است؛ اما به‌تنهایی کافی نیست. این حب زمانی می‌تواند تکمیل شود که با ویژگی مسئولیت‌پذیری و اولویت‌بندی ما عجین شود. ویژگی مسئولیت‌پذیری و اولویت‌بندی در حادثه کربلا به‌زیبایی به منصه ظهور رسید. آن‌ها که در رکاب امام به شهادت رسیدند، فضیلت مسئولیت‌پذیری را به اوج رساندند؛ برخی نیز همچون طرماح‌بن‌عدی به دلیل عدم وقت‌شناسی برای انجام مسئولیت و عدم‌اولویت‌بندی، توفیق شهادت درراه امام را به‌راحتی از دست دادند. عقیده انسان زمانی از اصالت برخوردار خواهد بود که انسان برای رسیدن به آرمان‌های مبتنی بر آن عقیده از بذل جان خویش دریغ نکند. طرماح در طول مسیر کربلا به امام حسین علیه‌السلام ملحق شد. امام حسین علیه‌السلام دنبال کسی بود که به راه و مسیر آشنا باشد. بخت، درِ خانه طرماح را زده بود. او راه‌بلد بود. جلو افتاد و کاروان در پی او. خداوند فرصتی به طرماح بخشیده بود. حالا وقتش رسیده بود که به اعتقادش عمق ببخشد و در راه حسین آماده شهادت شود. نمی‌دانم از کِی و از کجا اضطراب و تشویش‌های درونی دست از سر طرماح برنداشت. این را که تاریخ ننوشته است؛ اما شاید هزار بار با دلش خلوت کرده باشد. شاید هزار بار در لاک اندوه و تردید فرو رفته باشد. شاید هزار بار مچاله شده باشد. طرماح می‌توانست در منتهای درخشش، شهید عزیزی از شهدای کربلا باشد؛ اما حقیقت عریانی که تاریخ از او به نمایش می‌گذارد، این است که او با تصمیمش معنای خویشتن را در زندگی از دست‌داد.او میانه راه اجازه طلبید برای بازگشتن. می‌خواست به قبیله‌اش و خانواده‌اش سری بزند و بازگردد. او رفت. به خانواده‌اش رسیدگی کرد. حسین و خانواده‌اش را تنها گذاشت. نرفت که نیاید. رفت که بازگردد و بازگشت. به «عذیب الهجانات» که رسید، خبر شهادت امام را شنید. غمگین شد. گریست. اما چه سود. او فرصت پرواز را از دست‌ داده بود. طرماح‌بن‌عدی پله‌های نردبان کم‌سعادتی را بی‌محابا تا پله آخر بالا رفت. کاش کسی به او می‌گفت طرماح نرو. کاش کسی بود و به او حالی می‌کرد که با رفتنت برای همیشه در تاریخ، خود را در معرض تبعید قرار خواهی داد و برچسب مردودی از امتحان کربلا تا ابد به روی پیشانی‌ات خواهد ماند. طرماح‌بن‌عدی سخاوتمندانه سعادت اخروی خویش را با دنیا تاخت زد؛ غافل از این‌که سهم برگ‌های کتاب تاریخ از رفتنش برای همیشه حزن و خجالت بود و دیگر هیچ و ما را هر یک درون خویش، طرماحی هست که شاید تشویقمان کند به بازگشتن، به نماندن، به صبور نبودن. ادعای حضور حسین در بندبند وجود ما زمانی به اثبات می‌رسد که تاب ایستادگی داشته باشیم و بدانیم که تقریر این عشق با تقلیل مرارت هم‌خوانی ندارد. عشق، مرارت و سختی دارد و بهانه‌های رنگ‌ورورفته و نخ‌نما نمی‌تواند کوتاهی ما را در پذیرش مسئولیت توجیه کند. امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرمایند: «مَنِ اشْتَغَلَ بِغَیْرِ الْمُهِمِّ، ضَیَّعَ الْأَهَمَّ»؛ یعنی کسی که مشغول کارهای غیرمهم شود، کارهای مهم‌تر را ضایع می‌کند. به‌راستی چه چیزی می‌توانست مهم‌تر از دفاع از امام خویش باشد، در شرایطی که تعداد یاران امام محدود بود؟! و اکنون نیز چه چیزی می‌تواند بااهمیت‌تر از توجه به امام زمان حضرت ولی‌عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه باشد، در شرایطی که جهان تشنه حضور ایشان است؟! 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #طرماح_بن_عدی https://eitaa.com/roznevesht

متن بالا این‌جا هم هستش https://b2n.ir/f87030 در اصفهان زیبا بخوانیدش. #روز_نوشت #اصفهان_زیبا #روزنامه https://eitaa.com/roznevesht

اثرِ ظلم محال است به ظالم نرسد.‌ #صائب_تبریزی

خوش‌به‌حال چشم‌هایی که برای تو گریه می‌کنند "حسین"

#روز_نوشت #شهید_بهشتی #استقبال_از_شهادت https://eitaa.com/roznevesht

حیف که قلمم آنقدر، قَدَر نیست که بتوانم هر‌آنچه را می‌خواهم بنویسم؛ اما تنها چیزی که زورش به بی‌حوصلگی ما می‌رسد همین نوشتن است. من اضطراب مداوم در وجودم را با نوشتن تسکین می‌بخشم. تمام دلواپسی‌هایم را با همین قلم آرام می‌کنم. چاره‌ی اندوه خویشتن را در نوشتن می‌دانم. این قلم است که در صحنه‌ی مبارزه حتی، غم را هم زمین‌گیر می‌کند. *نوشتن را تجربه کنید پشیمان نمی‌شوید. #روز_نوشت #اندر_ستایش_نوشتن https://eitaa.com/roznevesht

فرق است میان کسی که زندگی‌اش را می‌نویسد، با آنکه نوشته‌هایش را زندگی می‌کند!

کاش وقتی صبح شد اوضاع همون‌جوری باشه که حافظ میگه: "بوی بهبود ز اوضاع جهان می‌شنوم"

چشم‌های عاقل فقط برای "حسین" تَر می‌شوند.

🔴 صحبت‌های دکتر هوشنگ امیراحمدی، مدیر مرکز مطالعات خاورمیانه در آمریکا *با این وجود یه عده هنوز خودزنی می‌کنند و شعار نه غزه نه لبنان سر می‌دهند. #روز_نوشت #اقتدار_ملی https://eitaa.com/roznevesht

امروز روحانیت بیش از هر زمان دیگری به نزدیک‌شدن به مردم نیازمند است نه برای حفظ خویش بلکه برای تقویت جامعه‌ی اسلامی. اینکه ورزشکاری بگوید چرا پول نذری‌ها را خرج درمان نمی‌کنید به راحتی قابل استدلال و ارائه‌ی پاسخ مقتضی‌ست؛ پس چه نیازی به عدم رعایت اخلاق بر منبر پیغمبر است. توهین از جانب همگان زشت و از جانب داعیه‌داران دین زشت‌تر است. نه به فوتبال علاقه دارم و نه قصد دفاع از فوتبالیست‌ها را! اما حداقل چیزی که می‌دانم این است که به عنوان یک طلبه شهادت بدهم که در حوزه به ما اینگونه نیاموخته‌اند. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #اخلاق_حرفه‌ای https://eitaa.com/roznevesht

مولانا میگه: اگر از جانب معشوق نباشد کششی کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد..! یعنی ما تو همین عشق‌ورزیدنمون به اهل‌البیت علیهم‌السلام هم، از خودمون چیزی نداریم. یعنی هرچی هست از فضل و عنایت خودشونه.

جناب سعدی هم میگه: ندانمت که چه گویم تو هر دو چشم منی که بی وجود شریفت جهان نمی‌بینم خلاصه‌اش به زبان ما اینه که دنیای ما بی حسین معنا نداره. اگه حسین نباشه ما چشم دیدن جهان را هم نداریم.

🎥 ارادت شهید سلیمانی به شهید حاج احمد کاظمی https://eitaa.com/roznevesht