📌 چکیده گزارش «بررسی ابعاد مشارکت در آموزش وپرورش (۲): تجربه مدیریت مدارس به شیوه هیئت امنایی» 🔸ایده مدارس هیئت امنایی همواره به عنوان یکی از ایده‌های تحولی در نظام آموزش‌وپرورش مطرح بوده است. معتقدان به این ایده به دنبال افزایش کیفیت و عدالت آموزشی با تفیض اختیارات گسترده به مدیران (به صورت خرید خدمات) و ایجاد مشارکت جامعه در اداره مدرسه می باشند. 🔹 با تصویب «آیین نامه توسعه مشارکت های مردمی به شیوه مدیریت هیئت امنایی در مدارس» در اول اردیبهشت ۱۳۸۸ توسط شورای عالی آموزش وپرورش، برای اولین بار این سازوکار به کار گرفته شد. اکنون با گذشت ۱۴ سال از ایجاد این نوع مدارس، بررسی وضعیت عملکردی آن ها نشان می دهد که اهداف مندرج در آیین نامه مذکور عملیاتی نشده است و عموماً مشارکتی از سوی هیئت امنا (به استثناء برخی موارد) ایجاد نشده است. 🔸از سویی با وجود آنکه در آیین نامه تأکید شده بود که دریافت شهریه در این مدارس اختیاری و تنها برای فوق برنامه ها جایز است اما دریافت شهریه در این مدارس به شرطی تعیین کننده برای ثبت نام بدل شده است. در واقع مدارس هیئت امنایی نه فقط به هدف ایجاد مشارکت نرسیده اند بلکه با تبدیل مدارس با کیفیت دولتی به هیئت امنایی و دریافت شهریه موجب شده اند که بخش بزرگی از ظرفیت های آموزش و پرورش از دسترس عموم دانش آموزان خارج شده و مدارسی غیررایگان با شهریه ای کمتر از مدارس غیردولتی شکل گیرد که به معنای تعمیق ناعدالتی های آموزشی است. 🔹در این گزارش به بررسی دلایل عدم موفقیت الگوی مدارس هیئت امنایی پرداخته و در سه سطح سیاستی، ستادی و آیین نامه ای پیشنهاداتی ارائه شده است که مهم ترین آن ها عبارتند از: تدوین الگویی برای گسترش مدارس هیئت امنایی با توجه به شرایط بومی و اولویت‌دهی گسترش الگوی هیئت‌امنایی در مدارس خاص، در نظر گرفتن سازوکارهای ارزیابی درونی و بیرونی به همراه شاخص‌های سنجش عملکردی و واگذاری ارزیابی بیرونی به مرکز سنجش و پایش کیفیت آموزشی، ارائه آموزش‌های لازم به مدیران و توانمندسازی کادر مدرسه، جداسازی نقش سیاست‌گذاری و ارزیابی از نقش اجرایی در آیین نامه، الحاق ماده‌ای به آیین نامه مبنی بر استقلال مصوبات هیئت امنا از مناطق آموزشی. 📚 متن کامل این گزارش را اینجا بخوانید. ــــــــــــــــــــــــــــ 🔰 کانال «گروه آموزش و پرورش مرکز پژوهش‌های مجلس» در ایتا و بله 🆔 @ap_rcmajlis