بخش چهارم «سراب مقاومت بی هزینه» 🔹دامن زدن به این تصویر در جامعه ایرانی که یک دولت، محور مقاومت باشد وکارویژه آن صرفاً پشتیبانی تعریف گردد اما از هزینه دادن عملی بر حذر باشد، فروکاهش این پروژه سترگ است لذا نهادینه شدن این گزاره که دیگران هزینه سخت مقاومت را بپردازند، به رشد‌و ارتقاء جامعه مقاوم نخواهد انجامید، حال آنکه نظامِ مقاوم، خروجی جامعه مقاوم است. «بازمانی تئوری از کنش» 🔸در این دوگانه که پدیده ها اول صورتبندی نظری پیدا کرده و سپس محقق می شوند یا عکس آن صادق است، می توان پروژه مقاومت را از نوع دوم تلقی کرد که پدیده و سطح کنشگری عینی آن فرسنگ ها از صورتبندی نظری جلو زده است و به نوعی عمل، مقدم بر نظر شده است. هر چند ظرفیت های فرانظریِ کنش به صورت بین الاذهانی در تصور کنشگران حاضر است اما تبیین و صورتبندی عمیق فلسفی، عرفانی، انسانی و حتی فقهی از مقاومت همچنان ابتر مانده است. هرچند در حوزه عربی گام هایی در آثار فلاسفه ای چون طه عبدالرحمن و عبدالوهاب المسیری‌و... تا حدی برداشته شده اما در بخش ایرانی، مقاومت کمتر در کانون فلسفیدن و اندیشه ورزی قرار گرفته است. «فروکاهش ناصواب» 🔸در باب چگونگی پاسخ به شهادت شهید هنیه، باید توجه داشت که در سطح چنین موضوعات حساس امنیتی به تصمیم و سازوکارِ نهادهای رسمی باید اعتماد کرد و سطح بحث را نباید به تحلیل های خیابانی فرو کاست و از آن بدتر، تحلیل ماجرا از زاویه منافع جناحی در ایران و از زاویه اختلاف عربی- ایرانی در برخی رسانه های عربی است.اما به لحاظ ایجابی با درک تعارض هستی شناختی طرفین، این را می توان گفت که اولویت میان و بلند مدت همچنان باید تشدید محدودیت های ساختاری همه جانبه باشد. هرچند در کوتاه مدت و سطح تاکتیکی واکنش باید طوری تعریف گردد که خروجی آن بازدارندگی موثری در پی داشته باشد آنگونه که هراس رژیم صهیونیستی از واکنش پسین، مانعی اساسی برای هر کنش او در آینده گردد. #اسماعیل_هنیه #فلسطین #مقامت 🔻منظاری ایرانی؛ منظری عربی @Arabworld2023 https://eitaa.com/joinchat/917045908C8d9086eed1