✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#حماسه_حسینی و آیه ١٩۵ سوره بقره» ✍️ مناسبت روز: امروز دومین روز از ماه #محرم‌الحرام است که طبق تاریخ، امام حسین (ع) به همراه اهل‌بیت و یاران خود، وارد سرزمین نینوا شدند و ناگهان اسب حضرت از حرکت ایستاد، امام از آن پیاده شدند و سوار بر مرکب دیگری گردیدند؛ اما آن اسب نیز قدم از قدم برنداشت؛ (ناسخ التواریخ، ج٢، ص١۶٨) پس حضرت رو به یارانشان کردند و پرسیدند: آیا اینجا سرزمین کربلا است؟ پاسخ دادند: آرى، اى پسر پیغمبر؛ پس آن حضرت فرمودند: «اَللّهُمَ اِنّى أعوذُ بِکَ مِنَ الکَربِ وَ البَلاء» و سپس فرمودند: «این دیار، جایگاه اندوه و بلا (و سرزمین گرفتارى و آزمون) است، اینجا محلّ خوابیدن شتران ما، و بارانداختن کاروان ما، و محلّ شهادت مردان ما و جارى شدن خون ماست» سپس امام و اصحاب پیاده شدند و «حرّ» نیز با هزار سوار جنگى در ناحیه دیگرى در مقابل امام اردو زد و نامه‌اى به عبیدالله بن زیاد نوشت و در آن نامه او را از ورود کاروان حسینی به کربلا باخبر ساخت... (بحارالانوار، ج۴۴، ص٣٨١ و ٣٨٣) ✍️ بر اساس آنچه گذشت، می‌توان نتیجه گرفت که امام حسین (ع) از شهادتشان در کربلا، کاملاً خبر داشته‌‌اند، لذا برخی این سؤال و شبهه را مطرح کرده‌اند که چگونه این عمل حضرت با آیه ١٩۵ سوره بقره «وَ لا تُلْقُوا بِأَیْدِیکُمْ إِلَی التَّهْلُکَةِ»: «خود را به دست خود به هلاكت نياندازيد»، قابل جمع است و چرا امام با علم به شهادت، خود و یارانشان را به مهلکه کربلا وارد نمودند؟ ✅ در پاسخ به این سؤال، ابتدا باید بدانیم که طبق روایات متعدد از پیامبر اکرم (ص)، امیرالمؤمنین (ع) و شخص حضرت اباعبدالله الحسین (ع) قطعاً امام خبر داشتند که پایان کار ایشان در دنیا با شهادت در سرزمین کربلا خواهد بود؛ اما نمی‌توانیم بگوییم که حضرت حتماً می‌دانستند که در همین سفر به شهادت خواهند رسید؛ چراکه امام حسین (ع) در ماجرای کربلا بر اساس روال کاملاً طبیعی و منطق بشری، پس از عدم بیعت با یزید، برای حفظ جانشان بلافاصله به مکه رفتند، و پس از خبرهای احتمالی در مورد ترورشان در مراسم حج، بار دیگر برای حفظ جانشان و البته حفظ حرمت کعبه، روز هشتم ذی‌الحجه از شهر مکه خارج شدند و با توجه به دریافت هزاران دعوتنامه از طرف کوفیان و بیعت بیش از هجده هزار نفر با سفیر امام حضرت مسلم (ع)، به سمت کوفه حرکت کردند و اصلاً هم قرار نبود که حضرت در مسیر کوفه به کربلا بروند، اما روند حوادث و جلوگیری حرّ از حرکت امام به سمت کوفه، کاروان حسینی را ناخواسته به سرزمین کربلا وارد کرد؛ بر این اساس، روند حرکت امام از مدینه تا کربلا، کاملاً طبق محاسبه منطقی و عقلانی بشری بوده و هیچ منافاتی با آیه ١٩۵ سوره بقره ندارد و اصل این شبهه بی‌معناست! ✍️ با این حال حتی اگر فرض کنیم که امام حسین (ع) بر اساس علم غیب، آگاهی به شهادت خود در همین سفر داشته‌اند، باز هم عمل حضرت انداختن جان در معرض هلاکت نبوده و منافاتی با آیه فوق‌الذکر ندارد! چراکه طبق آیات و روایت متعدد، کسانی که با ایثار و فداکاری در راه حفظ و پاسداری از دین به شهادت می‌رسند، مصداق این آیه نیستند، زیرا در این دنیا اهداف مقدسی و بزرگی همچون دین وجود دارد که جان انسان‌ها در برابر آنها ارزشی ندارد و بر طبق آیات متعدد قرآنی حرکت در این مسیر دارای اجر عظیمی نزد خداوند متعال است؛ چنانچه خداوند در آیه ٧۴ نساء می‌فرماید: «وَ مَنْ یقاتِلْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَیقْتَلْ أَوْ یغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤْتِیهِ أَجْراً عَظِیماً: و هر کس در راه خدا بجنگد و کشته یا پیروز شود، به زودی پاداشی بزرگ به او خواهیم داد» در نتیجه شهادت، هرگز هلاکت و خودکشی نیست، بلکه شهادت سرمایه‌ای است که طی آن اگر چه انسان حیات زودگذر دنیوی را از دست می‌دهد، اما حیات جاوید آخرت را برای خود خریداری نموده و گویی برای همیشه جاویدان می‌شود؛ چنانچه خداوند در آیه ١۶٩ آل‌عمران می‌فرماید: «وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ‌اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ: و هرگز گمان نکنید که شهیدان راه خدا مرده‌اند، بلکه زنده‌اند (به حیات ابدی و) در نزد خدا روزى داده مى‌شوند». ✍️ اما امشب، شب سوم ماه محرم و طبق سنت علماء، متعلق به دختر سه ساله‌ی امام حسین (ع)، حضرت رقیه خاتون (س) است لذا سخن خود را با این ابیات به پایان می‌بریم: سخت‌است وقتی روضه وصف‌ دختری باشد حالا تصور کن به دستش هم، سری باشد دختر دلش پر می‌کشد، بابا که می‌آید اما از آغوش پدر، تنها سری باشد وای از دل زینب که باید روضه‌اش امشب «بابا! مرا این بار با خود می‌بری؟» باشد... https://eitaa.com/ROOZBARG