🔸ادامه 👇 « ما معتقديم همه پيامبران و ( امامان الهى ) معصومند، يعنى در تمام عمر از «خطا و اشتباه» و «گناه» به تأييد الهى مصون و محفوظ مى‏ باشند، زيرا اگر مرتكب خطا يا گناهى شوند اعتماد لازم براى مقام نبوّت از آنها سلب مى‏ شود، و مردم نمى‏ توانند آنان را واسطه مطمئنّى ميان خود و خدا بشناسند، و آنان را در تمام اعمال زندگى پيشوا و مقتداى خويش قرار دهند. ❕به همين دليل معتقديم اگر در برخى ظواهر آيات قرآن ( یا روایات ) گناهى به بعضى از پيامبران یا ( امامان الهى ) نسبت داده شده، از قبيل «ترك اولى» است (يعنى در ميان دو كار خوب، آن را كه خوبى كمترى داشته انتخاب كرده‏ اند در حالى كه سزاوار بوده خوب‏تر را برگزينند) يا به تعبير ديگر از قبيل «حَسَناتُ الابْرار سَيِّئاتُ الْمُقَرَّبينَ؛ كارهاى خوب نيكان (گاهى) گناه مقرّبان محسوب مى‏ شود.» چرا كه از هر كس به اندازه مقام او انتظار مى‏ رود . مرحوم مجلسى در بحارالانوار، اين جمله را از بعضى معصومين نقل كرده بى آن‏كه نام ببرد (بحارالانوار، جلد 25، صفحه 205) 📚اعتقاد ما ، ص 32 ❕توضيح اين‏كه گناه و عصيان بر دو گونه است ؛ 👌گناه و عصيان «مطلق» و گناه و عصيان «نسبى» منظور از قسم اوّل؛ تمام گناهانى است كه از هركس صادر شود گناه محسوب مى‏شود، و هيچ‏گونه استثنايى در آن نيست مانند: خوردن اموال حرام و ظلم و زنا و دروغ. ❕اما گناه نسبى؛ گناهانى است كه با توجّه به مقام و شخصيت و معرفت و موقعيت اشخاص، عمل نامطلوب محسوب مى‏ شود، و چه بسا صادر شدن اين عمل از ديگرى نه تنها عيب نباشد، بلكه فضيلتى محسوب مى‏ شود. 👌مثلًا گاه يك فرد بى‏سواد و درس نخوانده، ستايش از خداوند مى‏ كند و نمازى مى‏ خواند كه براى او يك عمل شايسته است، اما اين تعبير از يك عالم درس خوانده با سابقه ممكن است ناشايست باشد ، اين همان چيزى است كه در ميان علما و دانشمندان معروف است كه مى ‏گويند: حَسَنَاتُ الْابْرارِ سَيِّئَاتُ الْمُقَرَّبِينَ: «حسنات نيكان، گناهان مقرّبان است». ❕بنابراين انبياء یا امامان با آن مقام والاى ايمان و معرفت، هرگاه كارى از آنها سرزند كه دون شأن و مقام آنها باشد ممكن است از آن تعبير به «عصيان» شود در حالى كه صادر شدن همين عمل از ديگرى عين «اطاعت» است، خواندن يك نماز با كمى حضور قلب براى يك فرد عادى، فضيلت است، اما براى يك پيامبر يا امام گناه است! (گناه نسبى نه مطلق). 👌تمام تعبيراتى كه درباره عصيان و گناه و ذنب در مورد انبياء در آيات یا در مورد امامان در روايات ديده مى ‏شود، اشاره به همين معنا باشد. 👌گاهى از اين معنا به عنوان «ترك اولى» تعبير مى‏ شود، و منظور از آن عملى است كه تركش از انجامش بهتر است، اين عمل ممكن است جزء «مكروهات» يا «مباحات» و حتى «مستحبّات» باشد، مثلًا طواف مستحبّى گرچه كار خوب و پسنديده ‏اى است ولى ترك آن و پرداختن به قضاى حاجت مؤمن، اولى و بهتر است. حال اگر كسى قضاى حاجت مؤمن را رها كند و به جاى آن طواف خانه خدا انجام دهد گرچه ذاتاً عمل مستحبى انجام داده، ولى ترك اولى كرده است، و اين كار براى اولياء اللَّه و انبياء و ائمه هدى عليهم السلام مناسب نيست، و اين‏كه بعضى گمان كرده‏ اند، ترك اولى حتماً در مورد كارهاى مكروه گفته مى‏ شود، اشتباه محض است (دقت كنيد) ❕به هر حال مسأله گناه نسبى به عنوان ترك اولى مى‏ تواند پاسخ روشنى براى تمام سؤالاتى باشد كه به خاطر آيات و رواياتى كه در آن نسبت گناه به معصومين مى ‏دهد. 📚پیام قرآن ج 7 ص 103 👌بنابراین ، آنچه ما از صحیفه سجادیه از دعاهای امام ع مشاهده می کنیم ، هیچ منافاتی با عصمت آن بزرگوار ندارد ، لذا می بینیم که در کتاب « بحار الانوار » در رابطه با چرایی استغفار معصومین ع نقل می کند ؛ « انبياء و ائمه عليهم السّلام تمام اوقات آنها صرف در راه خدا مى‏ شود و دلهايشان مملو از محبت خدا و دل بسته عالم بالا هستند و هميشه مراقب و متوجه اويند ... پس آنها پيوسته متوجه خدا و با تمام وجود روى بجانب او دارند هر زمان كه از اين مقام عالى و ارجمند پا را پائين گذارند و مشغول بخوردن و آشاميدن و اشتغال به امور آميزشى و يا ساير كارهاى مباح و جايز داشته باشند خود را گناهكار ميدانند و از آن استغفار ميكنند. ❔مگر همين طور نيست كه اگر غلامى در مقابل آقاى خود بخوردن و آشاميدن و يا آميزش اشتغال داشته باشد با اينكه ميداند آقا متوجه او است از نظر مردم قابل سرزنش و اعتراض است چه رسد به سرور تمام سروران و هستى بخش جهان به همین مطلب نيز اشاره است فرمايش پيامبر اكرم كه فرموده پرده تاريكى دلم را فرا ميگيرد و هر روز هفتاد مرتبه استغفار ميكنم. و اين فرمايش امام عليه السّلام‏ «حسنات الابرار سيئات المقربين» « حسنات پاك مردان براى مقربان گناه محسوب مى ‏شود » 📚بحار الانوار ج 25 ص 204 #پرسمان_اعتقادی @Rahnamye_Behesht #سایت_ما ipasookh.ir