🤔پرسش ❔آیا بودن الفاظ غیر عربی در قرآن ، با فصاحت و بلاغت قرآن تضاد ندارد ❗️ 💠پاسخ💠 👌پس از پاسخی که در مورد استعمال کلمه « سینین » در قرآن دادیم که در ذیل می توانید بخوانید ؛ 💠https://eitaa.com/Rahnamye_Behesht/2995 ❕ملحدین که نتوانستند به اصل پاسخ خدشه ای وارد کنند ، پس از طرح سخنان بی مفهومی ، این اشکال سطحی را کرده اند که شما پذیرفتید که در قرآن الفاظ غیر عربی است که به شکل و شمائل الفاظ عربی در آمده است ❗️آیا این امر با فصاحت و بلاغت قرآن تضادی ندارد ❗️ 👌ما باز در پاسخ ، بیان زیبای استاد ، محمد هادی معرفت را می آوریم که به این ملحدین پاسخ می دهد ؛ ❕« در لغت عرب واژه ‏هايى وجود دارد كه ريشه عربى ندارند و از لغت‏هاى مجاور گرفته شده است، و اين يك امر طبيعى به شمار مى‏ رود و در تمامى زبان‏هاى زنده و گذشته بر اثر مجاورت و رفت و آمدها، لغات نيز دادوستد مى‏ شدند. 👌البته شكل واژه ‏هاى اجنبى همواره با تغييراتى مواجه مى ‏شده است و به مرور زمان رنگ و بوى لغت ميزبان را به خود مى ‏گرفته و هم‏ساز آن لغت مى‏ گرديده است ( مانند: لجام: دهانه اسب، كه در اصل لگام بوده. جناح: كه در اصل گناه بوده. ديباج: ديبا. فالوذج: پالوده. ) ❗️ به اين‏گونه تغييرات در واژه ‏هاى بى‏ گانه اصطلاحا «معرّب»- عربى شده- مى‏ گويند. در اين زمينه كتاب‏هاى فراوانى نوشته شده؛ از جمله به كتاب «المعرّب» نوشته ابو منصور جواليقى، موهوب بن احمد بن محمد (متوفاى 540) مى‏ توان اشاره كرد. 👌 اين كتاب بيشتر به واژه‏ هاى فارسى تعريب شده پرداخته و اين‏گونه كلمات را در اشعار اصيل عربى آورده است. اخيرا اين‏گونه واژه ‏هاى واردشده را «دخيل»- داخل شده- گويند و در المنجد، اين اصطلاح زياد به كار رفته است. در اين مورد گفته مى‏ شود: «و الكلمة من الدخيل؛ اين كلمه از كلمات‏ داخل شده در زبان عرب است». ❕وارد شدن واژه ‏هاى ديگر در هر لغت و در هر زبانى يك امر طبيعى است و هرگز به عنوان عيب يا نقص شمرده نمى‏ شود. وجود اين‏گونه لغات به خالص بودن آن زبان يا آن لغت نيز صدمه‏ اى وارد نمى‏ سازد، يعنى زبان عربى، عربى است گرچه برخى لغات غير عربى- كه رنگ و بوى عربى به خود گرفته- در آن يافت شود، زيرا لغت تازه‏ وارد تا خلق و خوى آن زبان را به خود نگيرد، امكان كاربرد نمى ‏يابد. لذا استعمال چنين الفاظ و كلمات غير عربى، به عربى بودن كلام، چه شعر و چه نثر، خللى وارد نمى ‏آورد و اين شيوه- استفاده از كلمات اجنبى- در اشعار قديم عربى و گفته‏ هاى اصيل پيش از اسلام، متعارف بوده و عيب و نقصى شمرده نمى‏ شده است . ( به کتاب المعرب جوالیقی مراجعه شود ) ❕بلكه در هيچ لغتى به كار نگرفتن لغات غير شرط نيست. حتى در اثرى مانند شاهنامه فردوسى كه سعى بر آن بوده تا صرفا واژه‏ هاى فارسى به كار رود، بسيارى از واژه ‏هاى آن ريشه فارسى ندارند، بلكه ريشه عربى و تركى و غيره داشته و در عين حال فارسى كامل به شمار مى ‏روند. 👌قرآن نيز كه يك سخن عربى كامل است، از اين جهت جدا نيست. واژه ‏هاى غير عربى- كه ريشه عربى ندارند ولى شكل عربى به خود گرفته و معرّب گرديده- در آن وجود دارد. در اين زمينه بالخصوص نيز كتاب‏هايى نوشته شده؛ از جمله كتاب «المهذّب فيما وقع في القرآن من المعرّب» نوشته جلال الدين سيوطى، كه خلاصه ‏اى از آن را در «الاتقان» آورده است. ❕ لذا جاى ترديد نيست كه قرآن كلام عربى است و از جهت عربى بودن در سر حدّ كمال است و هرگز كسى يا گروهى در عربيت آن شك نبرده است‏ ، قرآن می گوید ؛ « اين (قرآن) زبان عربى آشكار است » ( نحل 103 ) و آیات دیگر که صراحتا قرآن را عربی معرفی می کند ؛ ( یوسف 2 _ طه 113 _ فصلت 3 _ شوری 7_ و ...) 📚علوم قرآنی ، معرفت ، ص 331 #پرسمان_اعتقادی @Rahnamye_Behesht #سایت_ما ipasookh.ir