🔸ادامه 👇
❕آیه دومی که معاند به آن استناد کرد ناظر به همین نوع از قسم است که انسان با قسم خوردن حلالی را بر خود حرام کند و ترک کند , خداوند می گوید که در این صورت عمل کردن به قسم لازم نیست و اصلا در این نوع , قسم منعقد نمی شود , خداوند با بیان این حکم , راه رهایی از این نوع از سوگندها را به انسان نشان داده است , چنان که فرمود :
" يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُحَرِّمُوا طَيِّباتِ ما أَحَلَّ اللَّهُ لَكُم " "اى كسانى كه ايمان آوردهايد چيزهاى پاكيزه را كه خداوند براى شما حلال كرده بر خود حرام نكنيد " ( مائده ٨٧ )
❕بنابراین در این نوع از قسم خوردن , قسم شرعی تحقق نمی یابد تا مخالفت با آن گناه باشد و جواز عمل نکردن به این نوع از قسم با آیه نخست که از وجوب عمل به قسم سخن به میان آورد , تضادی ندارد , زیرا در آیه دوم اصلا قسم شرعی منعقد نمی شود که مخالفت با آن گناه باشد .
❕آیه مذکور ناظر به قسم خوردن پیامبر گرامی اسلام است که به خاطر اذیتهایی که برخی از همسرانش نسبت به او صورت دادند , قسم خورد که برخی از حلالها را بر خود حرام کند , در ذیل در این رابطه توضیح داده ایم :
💠https://t.me/Rahnamye_Behesht/8433
👌خداوند فرمود :
" اى پيامبر! چرا چيزى را كه خدا بر تو حلال كرده به خاطر جلب رضايت همسرانت بر خود حرام مىكنى، و خداوند غفور و رحيم است - خداوند راه گشودن سوگندهايتان را (در اين گونه موارد) روشن ساخته و خداوند مولاى شماست و او عالم و حكيم است. " ( تحریم ١ و ٢ )
❕در تفسیر نمونه می خوانیم :
"معلوم است كه اين تحريم، تحريم شرعى نبود، بلكه به طورى كه از آيات بعد استفاده مىشود سوگندى از ناحيه پيامبر ص ياد شده بود و مىدانيم كه قسم خوردن بر ترك بعضى از مباحات گناهى ندارد ( اگر چه در چنین مواردی قسم منعقد نمی شود تا مخالفت با آن گناه باشد ) .
👌بنا بر اين جمله" لِمَ تُحَرِّمُ" (چرا بر خود تحريم مىكنى؟) به عنوان عتاب و سرزنش نيست بلكه نوعى دلسوزى و شفقت است.
❕درست مثل اين كه ما به كسى كه زحمت زياد براى تحصيل درآمد مىكشد و خود از آن بهره چندانى نمىگيرد، مىگوئيم چرا اينقدر به خود زحمت مىدهى، و از نتيجه اين زحمت بهره نمىگيرى؟
👌سپس در پايان آيه مىافزايد:" خداوند غفور و رحيم است" (وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ).
❕اين عفو و رحمت نسبت به همسرانى است كه موجبات آن حادثه را فراهم كردند كه اگر راستى توبه كنند مشمول آن خواهند بود، يا اشاره به اين است كه اولى اين بود كه پيامبر ص چنين سوگندى ياد نمىكرد كارى كه احتمالا موجب جرأت و جسارت بعضى از همسران حضرت ص مىشد.
❕ در آيه بعد اضافه مىكند:" خداوند راه گشودن سوگندهايتان را (در اين گونه موارد) روشن ساخته است" (قَدْ فَرَضَ اللَّهُ لَكُمْ تَحِلَّةَ أَيْمانِكُمْ) به اين ترتيب كه كفاره قسم را بدهيد و خود را آزاد سازيد.
👌البته اگر سوگند در موردى باشد كه ترك كارى رجحان دارد بايد به سوگند عمل كرد، و شكستن آن گناه است، و كفاره دارد. 👈اما اگر در مواردى باشد كه ترك آن عمل مرجوح ( و بهتر ) باشد (مانند آيه مورد بحث) در اين صورت شكستن آن جايز است، اما براى حفظ احترام قسم بهتر است كفاره نيز داده شود ( اگر چه دادن کفاره واجب نیست چون قسم شرعی منعقد نشده است تا مخالفت با آن جایز باشد ) 👉
📚تفسير نمونه، ج 24، ص: 273
#پرسمان_اعتقادی
@Rahnamye_Behesht
#سایت_ما
ipasookh.ir