💠 (دعای سی و ششم) دعاى (علیه‌السلام) هنگامى كه به ابر و برق می‌نگريست يا آواز رعد می‌‏شنيد: (۱) اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَيْنِ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِكَ، وَ هَذَيْنِ عَوْنَانِ مِنْ أَعْوَانِكَ، يَبْتَدِرَانِ طَاعَتَكَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نَقِمَةٍ ضَارَّةٍ، فَلَا تُمْطِرْنَا بِهِمَا مَطَرَ السَّوْءِ، وَ لَا تُلْبِسْنَا بِهِمَا لِبَاسَ الْبَلَاءِ. (۲) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَنْزِلْ عَلَيْنَا نَفْعَ هَذِهِ السَّحَائِبِ وَ بَرَكَتَهَا، وَ اصْرِفْ عَنَّا أَذَاهَا وَ مَضَرَّتَهَا، وَ لَا تُصِبْنَا فِيهَا بِآفَةٍ، وَ لَا تُرْسِلْ عَلَى مَعَايِشِنَا عَاهَةً. (۳) اللَّهُمَّ وَ إِنْ كُنْتَ بَعَثْتَهَا نَقِمَةً وَ أَرْسَلْتَهَا سَخْطَةً فَإِنَّا نَسْتَجِيرُكَ مِنْ غَضَبِكَ، وَ نَبْتَهِلُ إِلَيْكَ فِي سُؤَالِ عَفْوِكَ، فَمِلْ بِالْغَضَبِ إِلَى الْمُشْرِكِينَ، وَ أَدِرْ رَحَى نَقِمَتِكَ عَلَى الْمُلْحِدِينَ. (۴) اللَّهُمَّ أَذْهِبْ‏ مَحْلَ‏ بِلَادِنَا بِسُقْيَاكَ، وَ أَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِكَ، وَ لَا تَشْغَلْنَا عَنْكَ بِغَيْرِكَ، وَ لَا تَقْطَعْ عَنْ كَافَّتِنَا مَادَّةَ بِرِّكَ، فَإِنَّ الْغَنِيَّ مَنْ أَغْنَيْتَ، وَ إِنَّ السَّالِمَ مَنْ وَقَيْتَ. (۵) مَا عِنْدَ أَحَدٍ دُونَكَ دِفَاعٌ، وَ لَا بِأَحَدٍ عَنْ سَطْوَتِكَ امْتِنَاعٌ، تَحْكُمُ بِمَا شِئْتَ عَلَى مَنْ شِئْتَ، وَ تَقْضِي بِمَا أَرَدْتَ فِيمَنْ أَرَدْتَ. (۶) فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا وَقَيْتَنَا مِنَ الْبَلَاءِ، وَ لَكَ الشُّكْرُ عَلَى مَا خَوَّلْتَنَا مِنَ النَّعْمَاءِ، حَمْداً يُخَلِّفُ حَمْدَ الْحَامِدِينَ وَرَاءَهُ، حَمْداً يَمْلَأُ أَرْضَهُ وَ سَمَاءَهُ‏. (۷) إِنَّكَ الْمَنَّانُ بِجَسِيمِ الْمِنَنِ، الْوَهَّابُ لِعَظِيمِ النِّعَمِ، الْقَابِلُ يَسِيرَ الْحَمْدِ، الشَّاكِرُ قَلِيلَ الشُّكْرِ، الْمُحْسِنُ الْمُجْمِلُ ذُو الطَّوْلِ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، إِلَيْكَ الْمَصِيرُ. (۱) خدايا، اين دو(ابر و برق)، دو نشانه از نشانه‏‌هاى قدرت تو و دو كارگزار از كارگزاران تواند، كه با رحمتی سودمند یا رنجی زیانبار به فرمانبردارى‌ات شتاب می‌ورزند. پس با این دو نشانه بر سر ما باران فساد و تباهی مبار و بر تن ما جامۀ بلا مپوشان. (۲) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست و سود و بركت اين ابرها را بر ما فرو ریز و آزار و زيانشان از ما برگیر. مبادا ما را به آفت ابرها دچار کنی و بر مایۀ زندگانی ما آسیبی فرستی. (۳) خدایا، اگر اين ابرها را برانگيخته‌‏اى كه عذابی آورند و نمایندۀ خشم تو باشند، از خشم تو به خودت پناه می‌آوریم و آمرزش‌خواهانه به درگاهت زار می‌گرییم. پس خشم خود را به سوی مشرکان گسیل دار و آسیاب عذابت را بر سر خداناشناسان به گردش درآر. (۴) خدایا، خشکی سرزمین‌های ما را با ریزش باران خود از میان ببر و با روزیِ خود، وسوسه را از دل‌های ما بیروت کن. ما را به غیر خودت سرگرم مساز، و میان ما و سرچشمۀ احسانت فاصله مینداز، چون توانگر کسی است که تو بی‌نیازش کرده باشی و تن‌درست آن است که تو او را از بلا نگه داری. (۵) هیچ‌کس را در برابر تو نه وسیلۀ دفاع باشد و نه آن قدرت و نیرو که مانع قهر تو شود. به هر کس هر چه خواهی فرمان دهی و برای هر کس هر سرنوشتی که خواهی رقم زنی. (۶) پس حمد و ستایش برای توست که ما را از بلا نگه می‌داری و باید سپاس‌گزار تو بود که نعمت‌های خود را به ما می‌بخشی؛ چنان ستایشی که حمد و سپاس دیگر ستایشگران را پشت سر نهد و زمین و آسمان را سرشار کند. (۷) این تویی که عطاهای بزرگ می‌بخشی و نعمت‌های سترگ می‌دهی. ستایش کم را پذیرایی و شکر اندک را سپاس‌گزار. نیکوکار و خوش‌رفتار و صاحب نعمت‌های بسیاری. جز تو معبودی نیست و بازگشت همه به سوی توست. ✅ @ShereHeyat