تا دور باشد از تن بکرت گزندها آمیخته است نوش تو با نیشخندها ای «مه‌لقا»ی عصر مدرنیته! مانده‌اند؛ در حل پیچ زلف تو اندیشمندها تا چشم بد به تو نرسد، دود کرده است جنگل برای برکهٔ چشمت سپندها آرش نشسته بین دو ابروت با کمان بهرام زیر روسری‌ات با کمندها شیرین‌لب! از طواف تنت دل نمی‌کند مثل مگس که از حرم حبّه‌قندها وقتی که از تمشک لبت باز می‌شود، افسرده می‌شوند تمام لوندها غزّاله! گاه پشت سرت را نگاه کن در حسرت تواند تمام سمندها از 📗 چلّهٔ تاک #علیرضا_بدیع