. 🍀به خاطر شقایق ✍زهرا نجاتی دیده‌ای وقتی که ناامید می‌شوی،دربرای همه چیز شکننده می‌شوی؟! دیده‌ای امید که از قلبت پربکشد، نه حال خودسازی داری، نه عبادت، نه فرزند، نه همسر! دیده‌ای امید که داشته باشی، از ناشدنی ها هم می‌توانی شدنی بسازی؟ اما امید که نداشته باشی، نمک غذایت هم تنظیمش سخت می‌شود! چه برسد به درس خواندن! به کارخانه، به سرو کله زدن با بچه ها، به فرزندآوری، تااینجایش که معلوم است! اینکه امام امد و امید را جوری به ایران و ایرانی تزریق کرد که شهیدطهرانی مقدم ظرف یک ماه، موشک رابامهندسی معکوس ساخت و جوانان ما هنوز بعد سی و چهارسال از درگذشت امام، می‌درخشند و اینها هم معلوم.. فقط خواستم بگویم؛ حواست هست شیطان از هرحربه ای برای ناامید کردنت، استفاده می‌کند! حواست هست دعا داریم:_اللهم اعوذبک من الکسل و الفشل؟! حواست هست حال بدت، افسردگیت، فراق؛ داغ، احساس شکست و هرحال بددیگرت را جز خودت،کسی نمی‌تواند تغییر بدهد؟ حواست هست اگر خودت شروع به تغییر نکنی،حال بدت طولانی می‌شو، آن قدر که ناامید شوی و ناامیدی پایان است، پایان تلخی برای تلاش، برای رشد، برای تغییر... هرچه، کردی، هرچه هستی؛ هرقدرموفق، هرقدرزمین خورده؛ هرقدر غمگین، هرقدر داغ دیده؛ بس است دیگر!! به خودت بیا و شروع به تغییر کن. تا زنده‌ایم تغییر ممکن است و ناامیدی جز اینکه فکر و ذهن و تن را از تلاش باز می‌دارد و روح وجسم را به‌هم می‌ریزد، هیچ ثمری ندارد! ناامیدی و غرزدن بس است؛ بسم‌الله بگو وشکوه اینده‌ات را از نو بساز، یادت که نرفته،به قول سهراب: تا شقایق هست،زندگی باید کرد! @AFKAREHOWZAVI