. 🔖امام مبارزات سرّی سیاسی ✍آمنه عسکری منفرد پس از ارتحال رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) و ماجرای سقیفه، همانها که در غدیر خم با علی (علیه السلام) بیعت کرده بودند، به عهد خود پایدار نماندند و درصدد غصب حق امامت اولاد علی (علیه‌السلام) برآمدند. پس حاکمان طاغوت همواره تلاش می‌کردند مردان بزرگ خاندان عصمت را خانه‌نشین کرده، از قدرت و حاکمیت جدا سازند. حق مشروعیت امامت و ولایتشان را که از جانب پروردگار معین شده و از پیامبر خاتم (علیه السلام) به آنها رسیده بود، منکر می‌شدند، تا به خیال خامشان، قدرت نفوذ و حب آل علی(علیه السلام) را در دلهای شیعیان بخشکانند. آنها فرق علی (علیه السلام) را در محراب شکافتند، مجتبی (علیه السلام) را به صلح با معاویه مجبور کردند و رأس حسین (علیه السلام) را در کربلا بر نیزه زدند و خانواده‌اش را به اسارت بردند...اما هر چه بیشتر تلاش می‌کردند، حقانیت امامت و خلافت ائمه بیشتر از پیش اثبات می‌شد و روز به روز بر تعداد افراد و قدرت شیعیان آنها افزوده می‌شد. اما از زمان ولیعهدى امام رضا (علیه السلام) که شیعه از حاشیه‌ی اجتماع تا پایگاه قدرت پیشروى کرد، وحشت و ترس حاکمان وقت- بنى عباس- فزونى یافت و از همین زمان، شیعیان نیز وظیفه‌ی خود می‌دانستند که کاسته شدن قدرت حق را برنتابند. همین عامل، ترس و کابوسى براى خلفای عباسى ایجاد کرد که آنان چاره‌ی کار را در سیاست خانه‌نشین کردن ائمه، مراقبت شدید، زندان و آزار آنان ‌می‌دیدند. بنابراین دستگاه خلافت عباسی برای حفظ آرامش خلافت خود، به خصوص در دوران امام دهم و یازدهم، ایشان را در حصر و زندان خانگی نگه داشت و حتی مانع ملاقات و معاشرت شیعیان و دوستداران ایشان می‌شد. از طرفی در عصر امام حسن عسکری (علیه السلام) جنبش‌هاى مکتبى زیادى نیز برپا شد، به طورى که نهضت‌هاى علوى روز به روز گسترش می‌یافت. ولى بسیارى از این نهضت‌ها به وسیله‌ی حکومت کشف و با آن مقابله می‌شد. یاران امام در شهرهاى مختلف پراکنده و امکان تمرکز براى آنان وجود نداشت و از دیگر سو، فشار دستگاه خلافت، عرصه را چنان تنگ کرده بود که امکان هر حرکتى را ناممکن می‌ساخت. با وجود حاکمیت این همه خفقان، مهمترین وقایع دوران امام حسن عسکری (علیه السلام) عبارت بودند از : ۱.آماده سازی شیعیان برای غیبت ۲.سخت‌گیری خلفای عباسی بر امام و حصر ایشان ۳.ازدواج مخفیانه امام ۴.معرفی آخرین امام به شیعیان خاص ۵.خاموش کردن فتنه‌های عقیدتی و امام عسکری(علیه السلام)، با وجود همه‌ی فشارها و مراقبت‌های بی وقفه حکومت عباسی، یک سلسله فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی و علمی را در جهت حفظ اسلام و مبارزه با افکار ضد اسلامی انجام می‌داد که می‌توان آنها را بدین گونه خلاصه کرد: ۱.کوشش‌های علمی ۲.ایجاد شبکه‌های ارتباطی با شیعیان ۳.فعالیت‌های سرّی سیاسی ۴.حمایت و پشتیبانی مالی از شیعیان ۵.تقویت و توجیه سیاسی عناصر مهم شیعه ۶.استفاده‌ی گسترده از آگاهی غیبی ۷.آماده سازی شیعیان برای دوران غیبت. اگر چه این فعالیت‌ها در زمان پدر بزرگوارشان، امام هادی (علیه السلام) نیز وجود داشت، اما این معنا در زمان امام عسکری(علیه السلام)، جلوه‌ی بیشتری یافت؛ زیرا امام از یک طرف با وجود تأکید بر تولد آخرین امام شیعیان و منجی بشریت، حضرت مهدی(عج‌الله)، او را تنها به شیعیان خاصّ و بسیار نزدیک نشان می‌داد و از طرف دیگر، تماس مستقیم شیعیان با خود آن حضرت، روز به‌ رزو محدودتر و کمتر می‌شد؛ به طوری که حتی در خود شهر سامرا به مراجعات و مسائل شیعیان از طریق نامه یا توسط نمایندگان خویش پاسخ می داد و بدین ترتیب، آنان را برای تحمل اوضاع و شرایط و تکالیف عصر غیبت و ارتباط غیر مستقیم با امام علیه السلام، آماده می‌ساخت. این همان روشی است که بعدها امام دوازدهم(علیه السلام) در زمان غیبت صغرا در پیش گرفت و شیعیان را به تدریج برای دوران غیبت کبرا آماده ساخت. حضرت امام حسن عسکرى (ع) در مدت کوتاه امامتش، رسالتى بس گران و الهى را تحت مراقبت‌هاى شدید و تنگناهاى دستگاه خلافت به انجام رساند و شیعه را از شدیدترین مهلکه‌ها و بحران‌هاى تاریخى حفظ کرد، تا آنجا که آن بزرگوار مدت ۳ سال از دوران ۶ ساله امامتشان را در زندان گذرانیدند و سرانجام حکومت عباسی ایشان در ۲۸ سالگی به شهادت رسید. #هشتم_ربیع‌الاول #امام_حسن_عسکری #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI