🔴ریشه شرافت و دنائت 🖊احمدحسین شریفی 🔶«شرافت» نوعی احساس بزرگی است که بعضی افراد در روح و ضمیر خود دارند. از نگاه اسلامی در جایی که این «احساس بزرگی» مربوط به جهات ایمان و تقوا و عقل و دانش و حیا و صفات پسندیده اخلاقی باشد، حقیقتاً «شرافت» است. اما اگر مربوط به جهات نژادی و قومی و قبیلگی و حسبی و نسبی باشد، نه تنها شرافت نیست که نشانه «دنائت» هم هست. 🔶اگر در جایی انسان‌های بزرگ هم به حَسَب و نسب خود افتخار کرده‌اند، صرفا به دلیل بُعد نژادی و قبیله‌ای نبوده است؛ بلکه بدان دلیل بوده که اصالت ایمانی و تقوایی خود را گوشزد کنند. کسی خطاب به #امام_رضا(ع) عرض کرد: «در روی زمین کسی یافت نمی‌شود که پدرانش از پدران تو شریف‌تر و بالاتر باشند. امام فرمودند: «شرافت‏ آنها به تقوا بوده و همّت آنها طاعت خداوند». 🔶امام باقر(ع) می‌فرماید: روزی #سلمان با تعدادی از قریشیان در مسجد نشسته بود که هر کسی اصل و نسب خود را بیان می‌کرد. نوبت به سلمان که رسید او گفت: «من سلمان پسر بنده‌ی خدايم كه گمراه بودم، و خداى عزّ و جلّ مرا به وسيله‏ محمد(ص) هدايت فرمود. بى‏چيز و تنگ‏دست بودم، پس خدا به وسيله‏ محمد(ص) مرا بى‏نياز و غنى فرمود؛ برده بودم و خداوند به وسيله‏ محمد(ص) آزادم گردانيد؛ اين است حسب و نسب من‏.» #اخلاق #شرافت @Ahmadhoseinsharifi 🌹