☝ انسان با لحظه‌اى توجه به خود، به بی‌نهايت و آزادى از زندگى روزمره، كه سبب احياى انسانيت در وجود می‌شود، طبق آيه قرآن، گويى همه جهان و مردم را احيا كرده است. اين حقيقت جهان است، غلو و حرف تبليغاتى نيست: «مَن احیاها فَکانما احَیا النّاس جَمیعاً». «وَلَقَدْ جَاءَتْهُمْ رُسُلُنَا بِالْبَيِّنَاتِ» فرستاده‌هاى ما اين حقايق را بر شما گفتند، اما «إِنَّ كَثِيرًا مِنْهُمْ بَعْدَ ذَلِكَ فِي الْأَرْضِ لَمُسْرِفُونَ»؛ با اينكه اين حقيقت آشكار است و راه باز است، بدون نياز به حكومتى، جهادى و نه هيچ چيز ديگر.   همين انسانى كه اين جا نشسته است، براى لحظه‌اى كه خود را احيا كند، گويا به گردش اين جهان امداد و سوخت‌رسانى می‌كند. اما انسانى كه از اين امر، غافل می‌شود به اسراف می‌پردازد؛ اسراف اين است كه انسان دنبال كلاس‌هاى مختلف، برنامه‌هاى جديد، اساتيد جديد باشد، درحاليكه نيازى به آن‌ها نيست. چرا كه حقيقت روشن است؛ كافى است انسان لحظه‌اى توجه كند؛ كه اين توجه، احياى تمام انسان‌ها و جهان است و راه باز و روشن است. اما در اين دنياى ظاهرى بسيارى از ما در حال اسراف هستيم؛ اسراف حقيقى، اسراف خويشتن است، اسراف لحظه‌هاست؛ لحظه‌هايى كه انسان می‌تواند در همان جايى كه نشسته است، حركتى بكند. اما او فكر ديروز و فردا، شايد و بايد و نبايد، فكر ارشاد ديگران، حرف و موضوع جديد در جايى پيدا كردن است، در حالى كه نيازى به اينها نيست. خويشتن، پيش انسان حاضر است و احياى آن احياى تمامی ‌جهان، پيش انداختن ظهور و نزديكى به فرج است. فرج شخصى انسان، با احياى خويشتن، زودتر از فرج عمومی‌ حاصل می‌گردد و با اين كار، انسان در راه فرج عمومی ‌كه كامل و تمام است، پيشرفتى حاصل می‌كند كه خودش هرگز توجه ندارد! انسانى كه لحظه‌اى غفلت كرده است نيز، از اين فرج شخصى فاصله گرفته و در آن غيبتى که حضرت مهدى(عج) گرفتار آن هستند، شريك و سهيم است.   همه اينها با يك لحظه توجه براى انسان حاصل می‌گردد و نياز به هيچ چيز ديگر نيست.   #در_مكتب_علامه_طباطبايي #زندگي_با_قرآن #محمد_حسین_قدوسی #مخاطبه   ‏@Allaamehwisdom