آرزوهای متوهمانه
🔹به لطف خدا ابرموشک هایپرسونیک با نام «فتّاح» رونمایی شد. حالا به پشتوانۀ این اقتدار موشکی و نظامی، راه پیشرفت در سایر امور هموارتر و تحریم‌ها بی‌اثرتر و دشمن حقیرتر می‌شود.
یک روزی عده‌ای جاهل یا خائن می‌گفتند: دوران، دوران گفتگو است و نه موشک. رهبری در جوابشان دوگانۀ جاهل و خائن را مطرح کردند.
🔸از اثر این دستاوردها در منطقه و جهان غافل نشویم. این دستاوردها اثرات منطقه‌ای و جهانی دارد.
اولین اثرش این است که ایران می‌شود تکیه‌گاه کشورهای منطقه.
اثر دوم، افزایش ضریب امنیت در کشور و منطقه است.
اثر سوم، افزایش ضریب امکان مدیریت جنگ‌های نیابتی است.
اثر چهارم شکستن مهم‌ترین عامل حیات استکبار، یعنی هیمنۀ پوشالی اوست.
اثر پنجم، افزایش امید در کشور، منطقه و جهان است.
اثر ششم، افزایش قدرت جبهۀ مقاومت است.
اثر هفتم، افزایش اعتماد به نفس ملی است.
اثر هشتم محتاط‌تر شدن دشمن در مواجهۀ با ایران است.
اثر نهم، افزایش هزینه‌های رویارویی با ایران برای دشمن است.
اثر نهم، ضربۀ اقتصادی و بی‌اثر کردن سرمایه‌گذاری‌های نظامیِ دشمن است.
اثر دهم، افزایش قدرت چانه‌زنی و پیداکردن دست برتر در دیپلماسی خارجی است. یعنی تبدیل کردن دیپلماسی التماسی به دیپلماسی مقتدرانه.
🔹البته متأسفانه عده‌ای از مسئولین در گذشته این فهم را نداشتند که از این قدرتِ کم‌نظیر در جهان، در جهت پیدا کردن دست برتر در مذاکرات‌شان استفاده کنند. به‌جای استفاده از ظرفیت سپاه، آن را مانع می‌دیدند. همان‌ها چند روز پیش نوشتند: «ما در طول تاریخ، اهداف‌مان را بر اساس آرزوهای‌مان چیده‌ایم و به توانایی‌های‌مان توجهی نکرده‌ایم».
این جمله را در مورد خودش درست نوشته. او همان بود که ۸ سال دیپلماسی ایران را بر اساس آرزوهای متوهمانۀ خودش مدیریت کرد نه بر اساس توانایی‌های ملت ایران. او قدرت ملت را ندید. او ضعف‌های درونی خود را می‌دید. با اطمینان می‌گویم او جزو بی‌عرضه‌ترین وزرای خارجۀ ایران، در بعد از انقلاب بود.
اسماعیل فخریان
@fakhrian_ir