نمازخوان شدن هر انسانی، عواملی دارد و موانعی که دقیقا نقطه‌مقابل همند. می‌توان گفت مهمترین عامل نمازخوانی آن است که انسان با حقیقت توحید و بندگی و با معنای نماز، در حد خودش آشنا شود، تا ارزش و اهمیت و فایده نماز (و سایر عبادات) را دریابد. در این صورت، هم ذهن او منطقا پذیرای نماز می‌شود و هم قلبًا نماز را دوست خواهد داشت. طبیعتا مهمترین مانع نمازخوانی (و سایر عبادات و کارهای خوب) هم آن است که زمینه‌های بینشی و گرایشی کافی برای انجام آن فراهم نشده باشد. لذا از موانع مهم نمازخواندن کودکان (و مثلا بیدارشدنشان برای نماز صبح) این است که احساس کنند والدین، یا حتی یکی از آنها، می‌خواهند نماز را به آنها تحمیل کنند. البته این لطف خداست که گاهی هیچ کدام از زمینه‌های بینشی و گرایشی را به حد لازم و کافی آماده نکرده‌ایم، و در عین حال، فرزندان‌مان نماز می‌خوانند. اما سخن در این است که وظیفۀ اصلی ما فراهم کردن چنین زمینه‌هایی است و اگر بدون توفیق در آن، انتظار داشته باشیم فرزندمان نمازخوان شود، هم خود رنج می‌بریم و هم فرزندان‌مان را می‌رنجانیم و به احتمال زیاد، نتیجه نهایی، مطلوب ما نخواهد بود. لذا در روایتی آمده است که مؤمن به دو بال روشنایی و مهربانی نیاز دارد. از همین سخنان روشن می‌شود دست‌کم به اندازه‌ای که به اصل نماز خود و فرزندان‌مان اهمیت می‌دهیم، باید دغدغه‌مند کیفیت نماز هم باشیم. این امر، هم باعث می‌شود نمازخوان‌شدن افراد، فرآیند بهتری را طی‌کند و هم نمازمان، ماندگارتر و مؤثرتر در زندگی باشد. نکتۀ دیگر، ضرورت #دعا برای متربیان و فرزندان است تا اهل عبادت و خشوع در پیشگاه خدای مهرورز مهرگسترده باشند، که خوش گفت حافظ شیرین‌سخن: «به رحمت سر زلف تو واثقم ورنه كشش چو نبود از آن‌سو چه سود كوشيدن» 🌷 https://eitaa.com/anbaz60/1201