برنامه ای که از برای تدریس فلسفه در بعضی دانشگاه های کشور تنظیم شده است، شکل خاصی دارد و طوری تنظیم شده است که کسی چیزی یاد نگیرد. طلاب مدارس قدیم در ابتدای تحصیل به قرائت صرف و نحو مشغول میشوند، بعد از آگاهی و اطلاع از ادبیات عرب به تحصیل کتب منطق می پردازند، بعد از تحصیل یکدوره منطق و فراگرفتن قسمتی از سطوح فقه و اصول، شروع به قرائت به کتب کلامی می نمایند، بعد از تحصیل اطلاعات کافی از علم کلام، شروع به قرائت کتب فلسفی مینمایند، بعد از قرائت اسفار و شفا شروع به تحصیل تصوف علمی می نمایند. در دانشگاه جمیع این علوم در عرض یکدیگر باید تدریس شود و بدیهی است که به این طریق شخص وارد فلسفه و عرفان که حافظ میراث قدما باشد، ازین محیط بیرون نمی آید. معلم بیچاره باید مسائل غامض فلسفی و عرفانی را به شاگردی که بوجهٍ مِن الوجوه استعداد فراگرفتن اولیات علم تصوف و فلسفه را ندارد و از استماع کلمات فلسفی و عرفانی دچار حیرت و بهت میشود القاء نماید. بودجه سنگین مصرف میشود و نتیجه گرفته نمیشود. استاد سید جلال الدین آشتیانی #جمال_جلال ایتا تلگرام