روزه به معنی محروم کردن خود از همه چیز به طور مطلق نیست، بلکه تنها امساک از مفطرات، آن هم از اذان صبح تا اذان مغرب است. در همین فاصله هم خیلی کارها، مثل خوابیدن، روزه را باطل نمی‎کند. دوست اهل بیت علیهم السلام در دنیا صائم است؛ یعنی یک مقدار لبِ خواسته‎هایش را تو می‎گذارد، لبِ قبایش را تو می‎گذارد که به زمین نکشد و گرد و خاک نکند، یعنی بیش از نیاز واقعی‌اش در دنیا نمی‎خواهد، نه این‎ که مطلقاً از دنیا استفاده نکند. اگر این روزه‎ مَجاز را مراعات کند، به حقیقت روزه یعنی به امیرالمؤمنین علیه السّلام راه پیدا می‎کند. همه‎ اعمال عبادی که انجام می‎دهیم، در آغاز راه مَجاز است، ولی اگر حقّش را ادا کنیم، از حقیقت سر در می‎آورد؛ روزه به علی علیه السّلام می‎رسد و نماز به پیغمبر صلّی الله علیه و آله و سلّم. رسول اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم در رابطه با آیه‎ی اِستَعینُوا بِالصَّبرِ وَ الصَّلوةِ: از صبر (روزه) و نماز استعانت بجوئید، فرمودند: یا عَلی أنتَ الصَّومُ وَ أنَا الصَّلوةُ: ای علی تو روزه‎ای و من نمازم. کتاب مصباح الهدی به نقل از  حاج اسماعیل دولابی @ahlevela_channel @apmkadeh