💠از هستی مطلق تا ماده اولی هستی صرف‌نظر از موجودات، یک مقام اطلاق و یک مقام تقیید دارد. هستی مطلق، بی‌تعین است و نمی‌دانیم که چیست؛ اما در عین حال به هرکجا بنگریم، تمام موجودات تعین آن هستند و مقید به‌شمار می‌آیند. لایتناهی مقید داریم و فقط هستی، مطلق و بی‌تعین است. هستی مطلق که هیچ تعینی ندارد، یک چیز بیشتر نیست. هستی از آسمان اطلاق که مقام وحدت و مطلق فراگیر است، به سرزمین تقیید و کثرت می‌آید و گل و دریا و صحرا و همه‌چیز خواهد شد. هستی، به‌طور تدریجی از آسمان وحدت به سرزمین تقیید تنزل می‌کند و تنزل آن دفعی نیست. می‌توان این تنزل را به شکل یک مخروط تصور کرد. رأس مخروط یک نقطه است که هرچه پایین‌تر و به سمت قاعدۀ خود می‌آید، وسیع‌تر می‌شود؛ اما در عین حال به همان اندازه از وحدت آن کاسته می‌شود؛ در نهایت به جایی می‌رسد که از آن پایین‌تر، امکان‌پذیر و قابل تصور نیست که آن مرتبۀ ماده یا هیولی است. حالا که تا پایین‌ترین سطح ممکن تنزل یافت، دوباره به‌سوی بالا بازمی‌گردد که اگر تا نهایت آن بتواند برود، به رأس مخروط که همان نقطۀ وحدت است، می‌رسد. کار عالم هستی، نزول و صعود یا آمدن و رفتن است. 📚شرح ابراهیمی دینانی بر الکلمات المکنونة فیض کاشانی، ص ۳۳۵ #فلسفه 🆔@aqldin2 🌐https://aqldin.blog.ir