داستان«ماه آفتاب سوخته» #قسمت_چهل_سوم 🎬: دو پسر حارث کشته میشوند و بار دیگر ندای حسین در صحرای کربلا می پیچد:آیا کسی هست مرا یاری کند؟ انگار مهرسکوت بر لبها زده اند، صدایی از کسی بلند نمی شود، ناگاه صدای ضعیفی از پشت سر به گوش حسین میرسد: من می خواهم حجت خدا را یاری کنم امام نگاهی به سجاد که از شدت بیماری توان ایستادن ندارد و بر تکه چوبی تکیه داده تا کمی کمرش را راست بگیرد می کند و رو به زینب که سایه به سایه سجاد حرکت می کند میفرماید: خواهرم! پسرم را به خیمه بازگردان... زینب تکیه گاه سجاد میشود و او را به خیمه میبرد و با سرعت برمیگردد، او باید در کنار برادر باشد.. امام رو به یاران شهیدش می کند و میفرماید:ای دلیرمردان! ای یاران شجاع!من شما را صدا میزنم، چرا جواب مرا نمی دهید؟شما در خواب هستید و من امید دارم بار دیگر بیدار شوید، نگاه کنید کسی نیست از ناموس رسول خدا دفاع کند سخنان امام اشک را به چشمان همگان می آورند و بار دیگر ندای هل من ناصر حسین در دشت می پیچد، امام مانند خدا مهربان است، می خواهد حجت بر همگان تمام کند و اگر کسی وجدانش بیدار شد، بهشتی شود، باز هم جوابی نمی آید ، اما ندای امام شوری در آسمان به پا کرده و چهار هزار فرشته لبیک گویان به کربلا می آیند تا او را یاری کنند. اما امام اجازه جنگ به آنان نمی دهد، چون او شوق دیدار خداوند را دارد و می خواهد اسلام ناب محمدی را با خون پاک خویشتن آبیاری کند و بارور سازد و نام اسلام و شیعه تا قیام قیامت بر تارک هستی بدرخشد و باعث نجات انسان های روی زمین شود. حال حسین به میدان می آید، انگار که حسین نیست و حیدر کرار است، شمشیر می زند و رجز می خواند:«من فرزند علی مرتضی هستم و به این افتخار میکنم» و سپاهیان کفر را یکی پس از دیگری به درک واصل میکند. امام به جناح راست سپاه حمله میکند و میفرماید:مرگ بهتر از زندگی ذلت بار است. و سپس به جناح چپ حمله می کند و میفرماید:«من حسین بن علی هستم و قسم خورده ام تسلیم شما نشوم» همگان متعجبند، آخر حسین که تشنه لب است و اینهمه داغ یاران و فرزندان و عزیزان دیده، پس این نیروی شگفت انگیزی که دارد و با آن همگان را تار و مار نموده از کجا می آید؟! اما نمی دانند که شوق وصال خداوند همهٔ غم ها و تشنگی ها را زایل می کند. امام می جنگد و میکشد اما سعی دارد از خیمه ها فاصله نگیرد، هربار تعدادی را سرنگون میکند و ندای لاحول و لا قوه الا بالله او که به گوش اهل حرم میرسد، دلشان را محکم میکند که هنوز امام زنده است. امام در حین شمشیر زدن رو به سپاه می فرماید:برای چه به خون من تشنه اید؟‌ گناه من چیست؟ نانجیبی از میان فریاد میزند: گناه تو این است که فرزند علی بن ابیطالب هستی، ما تو را می کشیم چون از حیدر کرار کینه به دل داریم.. و انگار مظلومیت و علی و شیعه همیشه با هم قرینند و مظلومیت مهر حک شده ایست بر پیشانی اولاد علی و شیعیان علی... حسین بی امان می تازد و میکشد، شمر عصبانی شده، به عمر سعد میگوید: اگر اینچنین پیش برود، حسین بن علی هیچ از سپاه ما باقی نمی گذارد، باید بین او و حرم و اهل بیتش فاصله انداخت، وقتی حسین ببیند به سمت خیمه ها و ناموسش یورش بردیم، درهم خواهد شکست با این نقشه، شمر با تعدادی از سپاهش به سمت اهل حرم حمله میکنند، امام ، که کوه غیرت است، متوجه میشود و فریاد میزند: ای پیروان شیطان، مگر دین ندارید و از قیامت نمی ترسید؟! غیرت شما کجا رفته؟! شمر میگوید: چه میگویی ای پسر علی؟! امام می فرماید: تا من زنده هستم به ناموس من نزدیک نشوید و این کلام امام رگ غیرت عربی سپاه را بیدار میکند و از راه خیمه ها برمیگردند. این نقشه شمر نقش بر آب می شود و بار دیگر مکری دیگر بکار میبرند و شمر میگوید: اگر حسین اینچنین بتازد تا ساعتی دیگر یک تنه همه ما را خواهد کشت، باید همه لشکر باهم، هر کس با هر چه در دست دارد به یکباره بر او حمله کنند. باران تیر و نیزه و سنگ باریدن گرفته، سنگی به پیشانی مبارک امام می خورد و خون پیشانی ایشان جاری میشود و انگار تاریخ تکرار میشود و این پیشانی حسین نیست و پیشانی رسول الله است که با سنگ کافری شکسته میشود ادامه دارد.. 📝به قلم:ط_حسینی @bartaren 🌿🖤🌿🖤🌿🖤🌿🖤