باسمه تبارک و تعالی (۷۷۶) «دستور العمل اقرار و انتظار» 🔹حتّی اگر در خودمان قدرت توبه و مانند خوبها شدن را نمیبینیم؛ حتّی اگر همه ی بدی ها در ما تبدیل به عادت و ملکه شده قدرت یک کار سلوکی را داریم. شاید آخرین دستاویز نجاتمان باشد. (بذل ۲۷۶) 🔻دستور العمل «اقرار و انتظار» وبیان بیزاری و نارضایتی از کارهای زشتمان در درگاه خدا! منتظر فرج و گشایش بودن🔺 🔸شبانه روز وقتی را تعیین کنیم و با خدا خلوت کنیم. اوایل یک دوره بدی هایی که در عمرمان کرده ایم را به یاد بیاوریم. به مرور بدی هایی که در طول شبانه روز مرتکب میشویم. بعد از هر کدام به خدا بگوییم خدایا تو شاهد باش! من راضی به این بدی ها نیستم. 🔹من بدبخت که باشم که بخواهم فرامین تو خدای بزرگ را رها کنم؟! بیچاره و مریضم! شاهد باش که خودم هم از وضعم ناراضی ام! با پای خودم به درگاهت آمدم و اقرار میکنم. ✋نکند یک وقت فکر کنی میخواهم در برابر عظمت تو سرکشی کنم! نه! اسیر این شهوات و نفس و شیاطین شده ام! من که باشم که بخواهم گردنکشی کنم! تو بزرگی! تو بخشنده ای! هر چه کنی حق داری! راضیم و امیدوار به فضل و کرمت! 💔«ای پاک با آلوده چه خواهی کرد؟!»💔 🔻حتّی اگر غرق گناهان بودیم و حتی اگر العیاذ بالله قتل نفس هم کردیم این حالت اقرار و انتظار را رها نکنیم! بدانیم آن فطرت نوری ما خود واقعی ماست که اسیر این زشتی ها شده! ما این بدی ها نیستیم. از آن بیزاریم! مدام ابرازش کنیم تا آن رگ فطرتمان جان بگیرد! تا از این نفس خبیث هر روز بیزارتر شویم. دیگر در این صادقیم و ریا و غروری نداریم🔺 اقرار می‌کنم به گناه و بعید نیست ... منکر شود خدا و بگوید کجا؟ چه بود؟