داشتن حب نفس خودش علامت یک نقص معرفتی است. وقتی انسان در شناخت خودش و در واقع در شناخت خداوند عزوجل نقصان دارد، این سبب پیدایش حب نفس در انسان است. وقتی می گوییم حب نفس یعنی شخص دارد نفس را می بیند، دوستش دارد، مزاحمش هم هست! وقتی نفس را ندید یعنی حبی نیست و مزاحمی هم نیست. توصیه شده که سودمندترین معارف شناخت خود است. این حدیث متواتر است یعنی یقین است که از پیامبر گفته شده که : مَنْ‏ عَرَفَ‏ نَفْسَهُ‏ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ شناخت خود مهم است چون وقتی حب نفس پیدا می کند که خود را نشناخته، وقتی خود را شناخت درحقیقت خود را نمی بیند و آنچه می بیند مظاهر اسما و صفات حق می بیند. در حدیثی امام صادق(علیه السلام) فرمودند : نزدیک بودن مومن به خدای عزوجل از شعاع خورشید به خورشید هم نزدیک تر است. خدای عزوجل کمال مطلق است، کمال مطلق یعنی نقص نیست. چون نقص یعنی محدودیت ! او یعنی همه چیز خورشید یعنی همه ی شعاع ها ولی شعاع خورشید نمی شود و قابل مقایسه هم با خورشید نیست. در دعای شریف ماه رجب که از ناحیه ی مقدسه ی بقیه الله(عج) صادر شده می گویید : لا فَرْقَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهَا إِلاَّ أَنَّهُمْ عِبَادُكَ فرقی نیست بین خداوند و انسان کامل نیست مگر اینکه آنها عبادند و خلق او شامل همه ی اینها است. 📚استاد سعادتفر #پنجشنبه #طهارت #جلسه_65