🍂 #اینجا_صدایی_نیست ۱۱۹ خاطرات رضا پورعطا جابه جا کردن شهدا و رفت و آمد در مسیر میدان مین وقت زیادی از ما گرفت. طوری که متوجه گذر زمان نشدیم. هر لحظه منتظر مشاهده جنازه رضا بودم. یعنی عشق به رضا من را به منطقه ممنوعه کشانده بود و مجبور به ریسک کرده بود. پیدا کردن شهدا در آن تاریکی شب ما را به وجد آورد. از اینکه شهدا را می‌دیدم حال خوبی پیدا کردم... نمی‌دانم چه شد که به مرور زمان، غم و غصه و ناآرامی هایی که درباره رضا داشتم از بین رفت. حسابی مشغول انتقال اجساد شهدا شدم. صحنه های شب گذشته همواره در ذهنم رژه می رفت. تلاش و بی تابی نیروها و مظلومیت بچه ها که ناجوانمردانه در تیررس مستقیم تیربارچی های دشمن قرار گرفته بودند. اینها افکاری بود که رضا را از ذهنم دور کرد. ناگهان حاج محمود جنازه شش تا از بچه ها را نشان داد که پیش هم افتاده بودند. اینها از کانال اول خودشان را بالا کشیده بودند اما شدت خونریزی از پا انداخته بودشان. فضا به گونه ای شده بود که هر یک از ما که شهیدی میدیدیم خوشحال و مسرور به سمتش می‌دویدیم. یعنی زمانی که حاج محمود شش تا شهید را یکجا پیدا کرد شادابی در چهره هر سه تامان نمایان شد. من که فقط به امید یافتن یک جسد آن هم متعلق به دوستم، وارد میدان شده بودم حالا با دیدن این همه شهید از خودم خجالت می‌کشیدم. به خانواده هایی فکر کردم که چشم به دروازه شهر منتظر برگشتن فرزندشان لحظه شماری می‌کنند. چهره پدر و مادرهای شهدا جلو چشمم نمایان شد که با دیدن پیکر پاک فرزندشان چه حالی می شوند. احساس کردم حیات دوباره ای به خانواده ها می‌دهیم. در خور و حاج محمود هم حالی مثل من داشتند، شهدا یکی پس از دیگری پیدا می شدند. لذت عجیبی بر ما حاکم شد. انگار در یک معدن تاریک به رگه طلا رسیده بودیم. با دیدن هر شهید احساس می‌کردم مرده ای را زنده کرده ام. قبل از اینکه محمد برای آوردن برانکار حرکت کند، به او گفتم: یکی از سربازها رو هم با خودت بیار. سری تکان داد و به سرعت دور شد. خیلی زود به همراه یک سرباز برگشت. جنازه را روی برانکار گذاشتیم و به عقب هدایت کردیم. قبل از دور شدن به محمد گفتم: این دفعه همه سربازها رو با خودتون بیارید. خستگی و شب نخوابی همه وجودم را تسخیر کرده بود. فاصله تا خاکریز تا حدودی زیاد شده بود. تصمیم گرفتم تا برگشتن محمد روی زمین لابه لای شهدا دراز بکشم و استراحتی بکنم. حاج محمود سر کانال اول، نزدیک میدان مین در فاصله بیست متری من دراز کشیده بود. ظاهرا او هم از شدت خستگی در حال استراحت بود. به آرامی زانو زدم و بین چند شهیدی که روی زمین پهلوی هم افتاده بودند نشستم. سپس سرم را روی سینه یکی از شهدا گذاشتم و رو به آسمان دراز کشیدم احساس خیلی خوبی بهم دست داد. آرزو کردم ای کاش من هم مثل این شهدا به آسمان پر ستاره رفته بودم تا این قدر سختی و دوری رضا عذابم نمی‌داد. توی دلم با رضا حرف زدم. گلایه و شکایت کردم که بی معرفت... چرا بدون من رفتی؟ ناگهان احساس کردم سینه شهیدی که سرم روی آن بود تکانی خورد. با وحشت سرم را بلند کردم و به جنازه خیره شدم. آن قدر وحشت کردم که ناخود آگاه حاج محمود را صدا زدم. فکر کنم حاجی در حال چرت زدن بود. نیم خیز شد و گفت: چی شده رضا؟ @defae_moghadas 🍂