🍂 🔻 مردی که خواب نمی‌دید/ ۱۴۶ خاطرات مهندس اسداله خالدی نوشته داود بختیاری ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ سید های غنی، سر چرخاند طرف پنجره که با پرده‌های ضخیم پوشانده شده بود. شانه هایش به لرزه افتادند. خودم را کشیدم به طرف اش. پیشانی ام را گذاشتم رو شانه‌اش. همان طور ماند. - کاش ادرار کنم ... بعد می‌خورم‌اش ... تشنگی دیوانه ام کرده با حیرت به نیم رخ عرق کرده اش نگاه کردم. - چه می‌خواهی بگویم ... همه اش همین است ... فکر می‌کردم با مردی روبه رو هستم که قدرت خویشتن داری زیادی دارد. بی جواب مچاله شد رو صندلی. با صدای ناله زخمی هایی که وسط راهر و دراز شده بودند برگشتم. خون لخته شده بود دورشان. احساس کردم در حال جمع و جور کردن روحشان هستند. خواهی نخواهی وقت رفتن‌شان می‌رسید. از فشار و درد کلیه رو صندلی نیم خیز شدم. نگاهم به پاهایم بود. می‌لرزیدند. عضلات کمرم را سفت کردم. درونم به سوزش افتاد. نفس را تو سینه خفه کردم. درد دست از کلیه هایم کشید. معده ام به صدا افتاد. دردآلود و زخم خورده. خشکی اش را احساس می‌کردم. تا گلویم کشیده شده بود. سرم را فشار دادم به صندلی. سعی کردم صحنه روز عاشورا را به تصویر بکشم. صحرای کربلا پر بود از نور خورشید. چهره ها از تشنگی خشکیده بودند. لب‌ها فرياد العطش العطش سر می‌دادند. ناله اسیرها دوباره بلند شد. ناله هایشان به ناله های یاران امام حسین (ع) می‌ماند. اشک تو چشمانم حلقه زد. صحنه کربلا دوباره تکرار شده بود. نگهبانها با کابل‌های دولا افتادند به جانمان. با سکوتی که حاکم شد، سعی کردم از درز پرده‌ها بیرون را نگاه کنم. شب همچنان به شیشه ها چسبیده بود. صبح انگار قصد آمدن نداشت. مانده بودم آیا صبح را خواهیم دید. با فریاد یکی از نگهبان‌ها به خود آمدم. - حاجی تعال ... حاجی ... تعال. وحشت زده نگاهشان کردم. پا گذاشتم رو زمین و بلند شدم. یکی از نگهبانهای ته اتوبوس دوید طرفم. تند تند طنابها را از دست‌هایم باز کرد؛ بعد هل‌ام داد جلو. لرزان و ترسیده از کنار زخمی ها گذشتم. در چند قدمی نگهبانها و راننده ایستادم. چشمم به قمقمه آب و پوست پسته های کف اتوبوس بود. شوری پسته ها را تو دهانم مزمزه کردم. نگهبان ها شروع کردند به حرف زدن. چیزی از حرفهایشان نفهمیدم. راننده به ابروهایش گره انداخته بود و هی سر تکان می‌داد. گفتم الان است که آب یا مغز پسته تعارف ام کند. مشتی مغز پسته را تپاند تو دهان گنده اش. قمقمه آب را سر کشید و یکهو دست دراز کرد طرف زخمی ها. - برو بالای سرشان ... اذان و اقامه بگو ... برو ... مانده بودم خواندن اذان و اقامه دیگر چه صیغه ای است. به ناچار پا کشیدم طرف شهدا. درست ساعت یازده صبح سوم بهمن سال شصت و پنج بود به بغداد رسیدیم. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #مردی_که_خواب_نمی‌دید کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂