رضای الهی بشر واقعاً دو راه بیشتر ندارد: یا باید خودپرست و منفعت پرست باشد و به هیچ محرومیتی تسلیم نشود و یا باید خداپرست باشد و محرومیتهایی را كه به عنوان اخلاق متحمل می شود محرومیت نشمارد و لااقل جبران شده بداند. انسانیت و گذشت و احسان اگر بر پایه ی تقوای الهی و طلب رضای الهی نباشد، بر پرتگاه خطرناكی است: أَ فَمَنْ أَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلی تَقْوی مِنَ اَللّهِ وَ رِضْوانٍ خَیْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلی شَفا جُرُفٍ هارٍ   آیا آن كس بهتر است كه بنای كار خود را بر تقوا و رضای خدا قرار داد یا آن كس كه بنای كار خود را بر لب پرتگاهی قرار داده كه زیر آن خالی است و مشرف به سقوط است؟ . كسی كه تكیه گاه اخلاق و شخصیتش غیر خدا باشد، مانند این است كه بر پرتگاه مشرف به سقوطی گام برمی دارد، هر لحظه احتمال سقوط دارد. (شهید مطهری/مجموعه آثار/ ج23/ص: 763) #مدرسه_اندیشه_ورزی_فارا #راستین_قلم_یکتا @fara_motahari