#وادی_عشق حر خطاکار حُرِّ خطاکارم پریشانم مولا حسین جانم مولا حسین جانم از کرده های خود پشیمانم مولا حسین جانم مولا حسین جانم ای مَلجَأ درماندگان من کرده ام عصیان در کار خود حیران دردِ منِ درمانده را از لطف کن درمان ای سَروَرِ خوبان افسرده و افکار و حیرانم مولا حسین جانم خاکم به سر آب روان بر روی تو بستم قلب تو بشکستم در پیشگاهت شرمسارم گر دلت خستم بد دیدی از دستم مولا ببخشا جرم و عصیانم مولا حسین جانم اطفال معصوم تو را از کینه افسردم دلها بیازردم جز حسرت و محنت چه سود از این خطا بردم ای کاش می مردم اکنون خِجِل از روی ایشانم مولا حسین جانم ای نوگُل زهرا حسین ای سبط پیغمبر ای زاده ی حیدر آقا بزرگی داری از تقصیر من بگذر ای حجت داور لطفی نما بین چشم گریانم مولا حسین جانم بگذشتم از مال و منال و منصب دنیا العفو یا مولا خوار و ذلیلم نزد تو ای نوگُل زهرا بر من کَرَم فرما رحمت نما ببخشا زِ احسانم مولا حسین جانم بر بانوی اسلام زینب گو سلام از من با احترام از من فرما نماید عفو آن عُلیا مقام از من بر این پیام از من شرمنده ام بخشا گناهانم مولا حسین جانم مولا خجالت می کشم از روی طفلانت اطفال عطشانت نزد سکینه دختر مظلوم نالانت جانم به قربانت آتش به جان زد آه طفلانت مولا حسین جانم بستم حسین جان چشم خود را چون گنهکارم شرم از رویت دارم آیا همی بخشی تو ای سلطان ابرارم یا می کنی خوارم بر درگهت من از غلامانم مولا حسین جانم فرمود مولای شهیدان حُرّی و آزاد ای حُرِّ مادر زاد کرده تو را انوار فیض لطف حق ارشاد زهرا زِ تو دلشاد هستی عزیز ای تازه مهمانم مولا حسین جانم حر گفت چون آزُردَمَت من اول ای سَروَر ای حجت داور رخصت بفرما تا کنم اول فدایت سر ای مهربان رهبر فرما عنایت اذن میدانم مولا حسین جانم فرمود مهمان حسین را کی روا باشد بهرش فدا باشد آیا کجا این مهر و آئین وفا باشد دور از صفا باشد هستی تو از خیل محبانم مولا حسین جانم حر گفت آقا نیستی آیا شما مهمان بر این ستمکاران از چه به خونت تشنه اند این قوم بی ایمان ای سَروَرِ خوبان اذن شهادت از تو خواهانم مولا حسین جانم بگرفت از فرزند زهرا با ادب رُخصَت اسطوره ی غیرت شد سوی میدان جهاد آن شیر با صولت با هِمَّت و سرعت گفتا حسین را عبد فرمانم مولا حسین جانم شکر خدا کاندر دو عالم سرفرازم من بر خود بنازم من پروانه ی روی حسین نور حجازم من این سر ببازم من جانباز راه دین و قرآنم مولا حسین جانم بنموده چون شیر ژیان حر حمله بر لشکر گفتا به چشم تر شد هادی راهم حسین فرزند پیغمبر فرموده آن سَروَر آزاده مردی از شهیدانم مولا حسین جانم آن شیر جنگی خود نمود از هر طرف جولان چون شعله ی سوزان سرها زِ تن می شد جدا در عرصه ی میدان زآن قوم بی ایمان گفتا که باشد مرد میدانم؟ مولا حسین جانم کردند پِی چون اسب او را روی خاک افتاد با جسم پاک افتاد آن قامت موزون چو بر خاک هلاک افتاد با نعش پاک افتاد گفتا به فریادم برس ای مهر ایمانم مولا حسین جانم آمد به بالین سرش سبط رسول الله پور ولی الله فرمود حُسینِ تشنه لب ای حر جَزاکَ الله اجرت دهد الله گفتش شدی راضی زِ من جانم؟ مولا حسین جانم گفتا خداوند دو عالم از تو راضی باد روح تو باشد شاد محشور باشی با شهیدان در صف میعاد از قید غم آزاد حر گفت پس بربند چشمانم مولا حسین جانم گفت ای ولی حق سرم بگذار بر دامن تا در دم مُردَن بینم جمال انورت هنگام جان دادن قلبم شود روشن مُعَلِّمی گشته نوا خوانم مولا حسین جانم @habibollahmoallemi