در مکتب اسلام و قرآن، ازجمله موضوعات ناپسند و سوئی که قبح و زشتی‌اش ازمیان‌رفتنی نیست، «ظلم» است: «که نتوان شستن از زنگی سیاهی».حضرت حق همۀ انواع زشتی و پلیدی را با نام «ظُلْم» یاد می‌کند. برای نمونه در قرآن، فسق و دروغ و فراتر از این، شرک از مصادیق ظلم‌اند: «إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ» به‌راستی شرك ستمی بزرگ است. در اسلام ظلم‌پذیر بودن به اندازۀ ظالم بودن زشت و پلید و نارواست. ظلم دیدن و راضی بودن به آن، روی دیگر سکۀ ظلم کردن است. شأن مؤمن نیست که ظلم ببیند و در برابرش سکوت کند. خروش حسین بن علی(ع)، والاترین انسانی که ندای آزادگی سرداد و در مقابل ظالمان دوران خود جانانه ایستادگی کرد، همواره بلند و رسا، از صفحات تاریخ به گوش‌می‌رسد و مرام‌نامۀ عدالت‌طلبیِ او در دل روزگار ثبت شده است: «أَلَا وَ إِنَّ الدَّعِيَّ ابْنَ الدَّعِيِّ قَدْ رَكَزَ بَيْنَ‏ اثْنَتَيْنِ بَيْنَ السَّلَّةِ وَ الذِّلَّةِ وَ هَيْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ». آگاه باشید که این ناپاک فرزند ناپاک مرا بین دو چیز مخیر کرده است: بین جنگ و خونریزی و ذلت و خواری حال آنکه خواری و ذلت از ما دور است. ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۴، صص ۵۰۶-۵۰۵. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۴ @Hedayatnoor