در احادیث قدسی آمده است: «عَبْدِی خَلَقْتَ الأَشْياءَ لِأَجْلِكَ‏ وَ خَلَقْتُكَ لِأَجْلِي‏» یعنی ای بندۀ من، ابر و باد و مه و خورشید و فلک را برای تو آفریدم و به کار واداشتم؛ اما تو را برای خودم آفریدم. در نقلی دیگر آمده است: به‌راستی ابلیس را از خود دور ساختیم؛ چرا که برای تو سجده نکرد در حالی که تو در صلب پدرت بودی، شگفتا، چگونه با او مصالحه کردی و ما را رها ساختی؟ حق تعالی در حدیث دیگری می‌فرماید: من دوست کسی هستم که مرا دوست داشته باشد و هم‌نشین کسی هستم که هم‌نشین من باشد و مونس کسی هستم که به یاد من انس گرفته باشد... و مطیع کسی هستم که مرا اطاعت نماید. آری، خداوند متعال مقام و لذتی چنین شورانگیز را برای بندۀ خود می‌خواهد؛ دریغا که بندگان اغلب از چنین ظرفیتی در غفلت‌اند و مقام قرب به سوی خدا را با لذات زودگذر دنیای ناچیز معاوضه می‌کنند: صلاح کار کجا و من خراب کجا ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۴، ص ۵۵۱-۵۵۰. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۴ @Hedayatnoor