«آیا باید زن طوری لباس بپوشد و در اجتماع عمومی ظاهر شود که برجستگی پستان‌هایش را هم به مردان شهوت‌ران و چشم‌چران نشان بدهد و از آن‏طور که هست بهتر و جاذب‌تر برای آنها جلوه دهد؟ از وسائل مصنوعی در زیر لباس استفاده کند تا چاقی و زیبایی مصنوعی را هم برای فریفتن و دل‌ربودن مردان بیگانه به مدد بگیرد؟ این مدها و لباس‌های تحریک‌آمیز برای چه به وجود آمده است؟ این کفش‌های پاشنه بلند برای چیست؟ جز برای این است که حرکات ماهیچه‏‌های کفل را به دیگران نشان دهد؟ آیا لباس‌هایی که نازک‌کاری‏ها و برجستگی‌های بدن را نشان می‌دهد جز برای تهییج مردان و برای صیادی است؟ عملاً غالب خانم‌هایی که از این نوع کفش‌ها و لباس‌ها و آرایش‌ها استفاده می‌کنند تنها مردی را که در نظر نمی‌گیرند شوهران خودشان است. غریزۀ خودآرایی و شکارچی‏‌گری در زن، غریزۀ عجیبی است. وای اگر مردان هم به آن دامن بزنند و مدسازان و طراحان، نواقص کار آنان را برطرف کنند و مصلحین اجتماع (!) هم تشویق کنند. اگر دختران در اجتماعات عمومی، لباس ساده بپوشند، کفش ساده به پا کنند، با چادر یا با پالتو و روسری کامل به مدرسه و دانشگاه بروند، آیا در چنین شرایطی بهتر درس می‌خوانند یا با وضعی که مشاهده می‌کنیم؟ اصولاً اگر التذاذهای جنسی و منظورهای شهوانی در کار نیست چه اصراری است که بیرون رفتن زن به این شکل باشد؟» (مرتضی مطهری، مسألۀ حجاب، صص۱۰۰-۱۰۱). https://eitaa.com/sedgh_mahdijamshidi https://eitaa.com/joinchat/1551695884C5802850da3