#امیرالمومنین_ع_مدح
#ازدواج_حضرت_زهرا_و_امیرالمومنین_ع
در باغ‌های شهره به اوجِ معطری
در چشمه‌ی گلابِ دل‌انگیز قمصری
در دشت‌های سبز و چمن‌خیز و دلنواز
در جاده‌های ممتد سرو و صنوبری
در ریشه‌ی تصور تاریکِ تاک‌ها
در چشمه‌سارهای خروشان کوثری
در موج موجِ آبیِ تسنیم و سرسبیل
در آسمان روشنِ شب‌های اختری
در جاده‌ای که لحظه‌ای از جای‌جای آن
حتی نسیم هم نگذشته‌ست سَرسَری
در نص آیه‌های پُر از نور کردگار
در شرح هر حدیثِ زلال پیمبری
در هر حدیثِ قدسی و هر ذکرِ مستند
در متن صادقانه‌ی آیینِ جعفری
در خطبه‌های هر نبیِ صاحب کتاب
در مصحف نمونه‌ی زهرای اطهری
تنها علی‌ست آن‌که میانِ تمامِ خلق
با او کسی نیافت توانِ برابری
**
بر کرسیِ قضاوت یکتاییِ علی
باید خود خدا بنشیند به داوری
مَسندنشینِ عرش معلی‌ست مرتضی
مصدر علی‌ست در دل هر یاءِ مصدری
ما محو آفتاب جمالش شدیم و هست
در ساقِ عرش یک‌سره در سایه‌گستری
با دیدن جمال علی می‌زند ملک
بی اختیار صیحه‌ی اللهُ اکبری
با خواندن فضائل او داغ می‌شود
بازار شاعری و بساط سخن‌وری
چرخیده‌اند دور علی سال‌های سال
ناهید و زهره و زحل و ماه و مشتری
در پیشگاه نور علی غرق ظلمت است
صدها هزار آینه خورشید خاوری
خواندیم خطبه‌های امیرالکلام را
با قندهای پارسی و شور آذری
خَم می‌شدند پیش خَم ذوالفقار او
هنگام کارزار، مقامات لشکری
مانند کاه، نقش زمین شد مقابلش
مَرهب که داشت داعیه‌ی کوه‌پیکری
نادِ علی بخوان که پس از نام نامی‌اش
با یک اشاره وا شود ابواب خیبری
در اضطرار بر لبم "اَمَّن یُجیب" نیست
نام علی‌ست بر لب من وقت مضطری
خونِ حسینِ اوست نشانی از اقتدار
صُلح حسن چه بود؟... نماد دلاوری
وقت گریز آمده، این بیتْ کربلاست
آیا کسی نمانده بیاید به یاوری؟
یک عده مست کرده و فرزند زر شدند
وقتی‌که مُرده بود مرام ابوذری
تاریخ منزجر شده از عمروعاص‌ها
اسلام زخم خورده از امثالِ اشعری
شرح فضایل علوی را نوشته‌اند
حسکانی و سیوطی و شیخِ زمخشری
حقی که از خدا به علی واگذار شد
هرگز نمی‌رسد به فلانی و دیگری
فریاد شِقشِقیه‌ی مولا اثر نداشت
بر قوم کوردل‌شده‌ی شُهره در کَری
بی شک برای حضرت مرضیه هیچ‌کس
غیر از علی نبود سزاوار همسری
عقد علی و فاطمه بی شُبهه در ازل
در پیشگاه حضرت حق گشت، محضری
ما خاک پای فاطمه هستیم تا ابد
در خاندان ما همه هستند حیدری
نه اشتباه گفتم و باید چنین نوشت
ما نوکریم و شهرت ما هست قنبری
ما را هوای سلطنت ملک دیگری‌ست
تا روز حشر سلطنت ماست نوکری
ما را به خاک چادر مادر امیدهاست
چون خاندان فاطمه هستند مادری
جانم فدای فضه‌کنیزش که بوده‌است
کوچک‌ترین کرامت او کیمیاگری
وقتی قسیم دوزخ و جنت فقط علی‌ست
باشد امید ما به کرم حداکثری
با اشرف خلائقِ عالم که مصطفی‌ست
تنها علی رسیده به فیض برادری
دلبسته‌ی کسی نشدم چون کسی نبود
غیر از علی و آل علی بابِ دلبری
خوشبخت آن فقیر که در آستانِ او
این فَقر را عوض نکند با توانگری
سنجیدن عیار قصائد به دست کیست؟
وقتی که شعر گوهر و مولاست گوهری
جان‌ها فدای ماه‌ترین یادگار او
عالم فدای غُربتِ فرزند عسکری
این بیت آخر است و سراپا نشسته‌ایم
چشم انتظار آمدنِ ماهِ آخری
✍ #احمد_علوی
📝 #اشعار_آیینی_حسینیه | عضو شوید👇
↳ https://eitaa.com/joinchat/525729794C288420984e