#امیرالمومنین_ع_مدح
تضمین غزل: علی ای همای رحمت
سحر از سروش عرفان بشنیدم این ندا را
که رسید ساقی جان، مِیِ جام هل أتی را
ز خم غدیر عشقت!... بزدم مِی ولا را
(علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ماسَوا فکندی، همه سایه‌ی هما را)
چو علی‌ست مظهر حق، به حقیقتش ولی بین
همه حکمت خدا را، ز رخش تو منجلی بین
ز غدیر خم مپرسش ز کمالش اوّلی بین
(دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین
به علی شناختم من، بخدا قسم خدا را)
اگرش خدا بخوانم، بجز او خدا نماند
وگرش خدا ندانم، ز خدا جُدا نماند
وگرش جدا شناسم، اثری بجا نماند
(بخدا که در دو عالم، اثر از فنا نماند
چو علی گرفته باشد، سرِ چشمۀ بقا را)
تویی آنکه خصم گفتت: به خم غدیر بَخ بَخ
تویی آنکه عالمی را، ز فراق توست آوخ
تویی آنکه بی ولایت! صف جنت است برزخ
(مگر ای سحاب رحمت! تو بباری ار نه دوزخ
به شرار قهر سوزد، همه جان ماسوی را)
چو حریم جانفزایش به شَه و گداست مأمن
سر کوی دلربایش، سر بندگی بیفکن
به صف نعال آن شه، بکن از خلوص مسکن
(برو ای گدای مسکین! در خانه‌ی علی زن
که نگین پادشاهی، دهد از کرم گدا را)
علی آن شهی که جودش چو خدای حیّ ذوالمن
علی آنکه بذل مهرش بدهد به خصم مأمن
به جز از علی که خواهد ز پسر نجات دشمن؟!
(به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من
چو اسیر توست اکنون، به اسیر کن مدارا ؟!)
به جز از علی که گردد متبرّی از شوائب؟!
به جز از علی که باشد همه عمر در نوائب؟!
به جز از علی که سازد شب و روز با مصائب؟!
(بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب
که عَلم کند به عالم شهدای کربلا را ؟!)
به رکوع، پیش فضلش فضلا و سرفرازان
به سجود، پای زهدش عرفا و بی نیازان
شده محو طاعت وی، فقها و نکته‌سازان
(چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
چو علی که می‌تواند که به سر بَرَد وفا را ؟! )
حَسنات خُلق او را نتوان نگفت و نشنفت
لمعات فیض او را نتوان به خُفیه بِنهفت
که به عِلم و فضل و تقوا بخدا نباشدش جفت
(نه خدا توانمش خواند، نه بشر توانمش گفت
متحیّرم چه نامم شه ملک لافتی را)
چو علی بُوَد به عالم، شه کشور امامت
همه گه کند تفقد، همه گه کند کرامت
نظر بلند سِیرش، چو بُوَد نعیم نعمت
(به دوچشم خونفشانم هله... ای نسیم رحمت!
که ز کوی او غباری، به من آر توتیا را)
علی ای فدایی حق! سر و جان من فدایت
که بقای هر دوعالم، همه هست در بقایت
به نوید عفوّ ایزد، دو جهان به اتّکایت
(به امید آن که شاید برسد به خاک پایت
چه پیام‌ها که دادم همه سوز دل صبا را)
علی ای طبیب وحدت به شفای دردمندان
علی ای سروش رحمت به ندای پای بندان
علی ای سراج رأفت به سرای دل نَژَندان
(چو تویی قضایگردان، به دعای مستمندان
که ز جان ما بگردان! رهِ آفت قضا را)
به وجود بی مثالش، بنموده فخر آدم
ز مَحاسن خصالش بستوده نیک خاتم
دوجهان به پیش فضلش به مَثل چو قطره و یَم
(چه زنم چو نای، هر دم ز نوای شوق او دم
که لسان غیب خوش‌تر، بنوازد این نوا را)
چو علی به مُلک هستی بوَدش مقام شاهی
بنموده ذات باری، به فتوّتش گواهی
چو لسان غیب هرشب بوَدم چنین مباهی
(همه شب درین امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنایی... بنوازد آشنا را)
هله (شمس قم) ز هجرش، شده دل ز غم لبالب
ز شرار ناله‌ی دل، تن و جان فتاده در تب
شده هر سَحر نوایم، ز غم تو ذکر یارب
(ز نوای مرغ یاحق، بشنو که در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوش است (شهریارا)
✍مرحوم #سیدعلیرضا_شمس_قمی
📝 #اشعار_آیینی_حسینیه | عضو شوید👇
↳ https://eitaa.com/joinchat/525729794C288420984e