🍃 سخنی با مخاطبان هنر یاران! پیشتر گفته ام که «هنر آزاد» چیست و «هنر برخاسته از جهانبینی» کدام است. تا حال، تقریباً، هر چه سخن گفته ام از هنرمند بوده و آثار هنری اش. امّا بگذار امروز از مخاطب هنر نیز بگویم. به گمان خطاآلود من، شکل گیریِ هنرِ برخاسته از جهان بینی، چه از نوع الهی و چه از نوع الحادی اش، صرفاً وابسته به خالق اثر هنری نیست. خالق اثر هنری، هر چه بسازد و بنویسد و بخواند، اگر مخاطبش جهانبینی الهی داشته باشد، یحتمل به اثر او با نگاه الهی می نگرد و اگر مخاطبش جهانبینی الحادی داشته باشد، احتمالاً اثر او را با نگاه الحادی برانداز می کند. در جامعه ای که جهانبینیِ غالب مردمانش الحادی است، "مشکل" می توان هنر الهی پدید آورد. بنابراین، اگر در پی آنید که هنرِ برخاسته از جهانبینی پدید آورید، ابتدائاً، خوب است که مخاطبتان را بسنجید. برخی هم قطاران، من و امثالِ منِ پاشکسته را متّهم می کنند که هنرمان و نگاهمان به جهان «سیاه» است. پیشتر، در باب «هنر سیاه» سخن رانده ام و قصّه هایش را کم و بیش خوانده ام؛ امّا در اینجا از منظر دیگری بدین مسأله می نگرم. این بار می گویم که برادر/خواهر گرامی؛ نگاهِ تو به «هنر» یا، بهتر بگویم، «زیبایی» چگونه است؟ آیا در آثار منِ غریب زیبایی می بینی؟ اگر زیبایی می بینی، پس چرا فریاد اعتراض می کشی؟ آفرینش هنر، از منظر توحیدی، تشبّه به خالق است. وقتی انسانی با جهانبینی الهی در مقابل دریا قرار می گیرد، با تمام وجودش زیبایی فعل خالق را می نگرد و، از منظر توحیدی اش، این پدیده ی زیبا را می ستاید. هنرمند نیز وقتی اثری هنری خلق می کند، زیبایی می آفریند. زیبایی دریا و زیبایی یک اثر هنری چه تفاوتی دارند؟ هر دو منشأشان فعل خالق زیبایی هاست. اگر مخاطبی جهانبینی اش توحیدی باشد، در مواجهه با اثر هنری، جدای از اینکه آن اثر از چه سخن گفته و چگونه گفته، آن را به خالق زیبایی ها پیوند می زند و زیباییِ آن را می ستاید. روا نیست که سوژه های آثار هنری را به ریشخند بنوازیم و خالق آن آثار را به پند! تکلیف «باید» و «نباید» در سوژه های هنری را در جای دیگری باید روشن کرد. بیایید به آثار هنری، چه «سیاه» باشند و چه «سفید»، چه «سبز» باشند و چه «زرد»، از منظر دیگری نظر کنیم. ✍علی مؤیدی #هنر_الهی #هنر_الحادی #شاعران_حوزوی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN