یادداشت صد(۲۲): قَوی اندیشی! ✍ جعفرعلیان‌نژادی 🔺قوی‌اندیشی با اندیشه قوی متفاوت است. چه بسا کسانی هستند که اندیشه قوی دارند اما قوی‌اندیش نیستند. شاید هم تعداد کسانی که صاحب اندیشه‌های قوی هستند معدود و کم باشد. در عوض طیف کسانی که به چیزهای قوی فکر می‌کنند، می‌تواند به پهنای یک جامعه باشد. مرادم از این عبارت‌بازی‌ها چیست؟ می‌خواهم بگویم قوی‌اندیشی، فکر کردن به چیزهایی است که شایسته فکر کردن هستند.‌ من دلیل اصرار و تاکید رهبری بر جدی گرفتن و فکر کردن به «استحکام درونی نظام» را از همین سنخ می‌دانم.‌ فکر می‌کنم یکی از مصادیق قوی‌اندیشی همین فکر کردن به دلایل استحکام درونی نظام است. طبیعی است که این‌ اصرار و تاکید رهبری،‌ نمی‌تواند محدود به کشف دلایل قوی بودن بنیه درونی نظام باشد. بلکه بر این گونه قوی‌اندیشی، خواص دیگری نیز مترتب است. مثلا من اگر بدانم قوّت بنیه‌ی نظام اسلامی، استحکام درونی نظام اسلامی و ملّت ایران، ناشی از ایمان است، مردم ایران را مردم مؤمنی می‌دانم، حتّی آن کسانی که ممکن است به بعضی از احکام اسلامی پایبندی درستی نداشته باشند، ایمان قلبی‌شان را خوب می‌دانم. ناگفته پیداست چنین برداشتی از مردم، می‌تواند موجب اعتماد به نفس جمعی و عزت ملی باشد. همان که پیشران پیشرفت، مایه امید و موتور حرکت‌ سریع و متحولانه است. من از فکر کردن روی دلایل «استحکام درونی نظام» به ایده «قوی اندیشی» رسیدم و فهمیدم با فکر کردن به چیزهای قوی است که حرکت تحولی ممکن می‌شود. #کوتاه‌وگویا 🔸آدرس کانال: @jafaraliyan