🔰 کارکرد شیوه در حل مساله مرجعیت/ پیروان ✍ داود مهدوی زادگان 🔸 دوست روشنفکری در تحلیل فتنه شهریور به من گفت که حاکمیت مرجعیت جوانان دهه هشتادی را از دست داده است که اینطور علیه او شوریده اند. به او گفتم اولا اینطور نیست و جوانان ولایی لا تعد و لا تحصی است بلکه این روشنفکری ایران است که مرجعیت جوانان دهه هشتادی را از دست داده است. چون اگر قرار باشد روشنفکری مرجعیت قشری از جوانان را بر عهده داشته باشد، همین کسانی هستند که مرجعیت اندیشه دینی را نپذیرفته اند. در حالی که از کنش‌گری خشونت طلبانه در حوادث اخیر کاملا پیدا است که آنان حتی از مرجعیت روشنفکری عبور کرده اند. بطوری که شورش این گروه، فاقد مرجعیت و رهبری است بلکه سلبریتی های هنری و ورزشی جای مرجعیت روشنفکری را گرفته اند. مگر اینکه روشنفکری ایران رفتار خشونت بار اغتشاش‌گران را مانند آتش زدن مامور انتظامی و سوزاندن قرآن و مسجد، کشتن بسیجی و مامور امنیت، کشیدن چادر و روسری از سر زنان عفیفه، عریان شدن در خیابان و مجبور کردن بازاریان و کسبه محل به بستن مغازه وغیره، همه این امور را تایید کند. آن وقت می توان گفت که روشنفکری مرجع این حرکت خشونت طلبانه است. اما آیا روشنفکری ایران حاضر است مرجعیت فکری چنین جریان آشوب طلبی را قبول کند!! 🔸حال اگر فرض کنیم که شرافت و وجدان روشنفکری ایران راضی نمی شود که نمایندگی و مرجعیت فکری اغتشاشگران و نه معترضان را بپذیرد و نیز فرض کنیم که آشوب طلبان، مرجعیت بیرونی هم ندارند؛ نتیجه این می شود که اولاً روشنفکری ایران در حوادث اخیر، فاقد پیروان و حواریون است. زیرا جماعتی که در خیابان حضور دارند، اغتشاشگر ند. و ثانیاً اغتشاشگران فاقد رهبری هستند. پس، در اینجا، در یک طرف گروه مرجعی هست که پیروان ندارد. و در طرف دیگر، پیروانی هستند که مرجع و رهبر ندارند. از این مساله با عنوان " بحران مرجعیت/ پیروان" یاد می کنیم. 🔸 اکنون می خواهیم به کارکرد فرهنگی سیاسی صدا و سیما بویژه برنامه شیوه شبکه چهار در حل مساله مرجعیت/ پیروان اشاره کنیم. 🔸 متأسفانه در چندین برنامه شیوه که تاکنون اجرا شده است، مساله آشوب و اغتشاش های خیابانی و حجم خشونت آنها در مرکز گفتگو قرار نگرفته شده است بلکه بیشتر یا پس زمینه گفتگو یا اساساً نادیده گرفته شده است. گویی آنچه در خیابان اتفاق افتاده جنبش اعتراضی مسالمت آميزِ خشونت پرهیز است. و در این بین، شبکه چهار به مثابه میانجی نمایندگان دو طرف را برای گفتگو و تبادل نظر پیرامون راه حل های عبور از بحران دعوت کرده است. نتیجه قهری این شکل از مدیریت برنامه شیوه آن است که روشنفکری صاحب پیروان می شوند و پیروان بی سر، مرجع پیدا می کنند. اما این نتیجه گیری را تا کجا می توان تحمل کرد. 🔸اگر جماعت جوان اغتشاش گر از این طریق مرجع فکری پیدا کنند، ممکن است که از کنش گری خشونت طلبانه دست بردارند. لکن مشروط بر آنکه روشنفکری هم اعمال خشونت طلبانه را نفی و طرد کند. در این صورت، می توان از این دستاورد صدا و سیما به نیکی یاد کنیم. اما در غیر این صورت، برنامه شیوه دستاورد ناخرسندی خواهد داشت. چون دو سر و بدن ناهمگون را به هم اتصال داده است. مضافاً اینکه واقعیت عینی را به محاق برده است. ✅ اما راه حل مساله آن است که مجری و شرکت کنندگان همواره در طول گفتگو یک صدا رفتار های خشونت آمیز را محکوم کنند. در غیر این صورت، مردم در وضعیت تردید و آشفتگی شناختی قرار می گیرند. 18 مهر 1401 @mahdavizadegan