با خاطره و یاد شهیدان چه کنیم؟ امری فراتر از معادلات و محاسبات مادی بشری است و در طول تاریخ نهضت اسلامی، همواره گره‌هایی کور و ناممکن را گشوده است. مدت‌ها بود که رهبر معظم انقلاب، از ضرورت موجی تازه در روند پیشرفت انقلاب سخن می‌گفتند و لازمه‌ی این دومین گام جهش در تاریخ انقلاب را مردم در این راستا می‌دانستند. ولی ما در این‌که چگونه می‌توان مردم را برای حرکتی عمومی به صحنه آورد، درمانده بودیم. گاه جرقه‌هایی اتفاق می‌افتاد، ولی امتدادیافتنش امری پیچیده به نظر می‌آمد. شهادت سید شهیدان مقاومت- سردار حاج - انفجاری در دریای مردم ایران رقم زد؛ ولی حادثه‌ی تلخ سقوط هواپیمای اوکراینی و سپس کرونا، آن موج سیل‌آسا را فرونشاند. در طول سال‌های 96 به بعد، و خصوصاً پس از دو فتنه‌ی سنگین 98 و 1401، پرده‌ی سیاه شبهه در جامعه‌ی ایران، بیش از پیش گسترش یافت و یکی از نتایج آن، کاهش مشارکت مردمی در انتخابات 98، 1400 و 1402 بود. شهادت رئیس جمهور و یک وزیر و یک استاندار و یک امام جمعه، در حادثه‌ی اخیر، ثمرات فراوانی داشت که یکی از آن‌ها، ایجاد یک موج گسترده‌ی مردمی بود؛ موجی که خود را از همان اولین ساعات انتشار خبر بروز سانحه نشان داد؛ دعای مردم کشور و سپس عزاداری و سپس چندین تشییع در شهرهای مختلف با حضوری میلیونی. یکی از سؤالاتی که در این مرحله مطرح می‌شود، این است: چگونه می‌توان این حضور میلیونی مردمی را استمرار بخشید و آن را از عزاداری و ابراز عواطف، به کنش‌گری تبدیل کرد؟ (این پرسش حقیقی است و از خوانندگان نیز انتظار مشارکت و هم‌فکری دارم.) ┄┄┅┅┅❅❅┅┅┅┄┄ روان تشنه‌ی ما را به جرعه‌ای دریاب: 🆔https://eitaa.com/jorenush