خدای مهربان من! روزه میگیرم اما فقط تشنگی و گرسنگی اش برایم می‌ماند. بر سفره افطارم دانه میپاشی، بپاش اما آن بندهای بندگی ات را زیر آن قایم کن تا ناغافل کبوترانه گرفتارت شوم. روزم را که همیشه خودت ساخته ای، روزه ام را هم بساز که کار، کار خودت است. امید شب زنده داران عالم! گفتی بخواب، من حسنه می نویسم. این را لابد برای تنبلان عالم گفته ای و الا زرنگان عالم از شب زنده داری به همیشه بیداری رسیده اند. نگذار تا لنگ ظهر قیامت بخوابم. پتوی گرم دنیازدگی را از رویم بردار تا یاد سرمای صبح قیامت بیدارم کند. https://eitaa.com/joinchat/963837996C814ca55648