مبتلایِ امید
من دوباره اینجام، بدون اینکه کسی کنارم باشه...
"معمولی" کلمه‌ای که همیشه تو ذهنم باهاش خودمو توصیف کردم... اما مشکل معمولی بودن کجاست؟ اینکه خاص و محبوب همه نباشی چه اشکالی داره؟ هنوز هم فکر می‌کنم معمولی بودن یه عیبه، اما خب اشتباه می‌کنم. و هنوز هم نتونستم با خودم کنار بیام که ببین، اشکال نداره. آدمی‌زاد هم زیادی دنگ و فنگ داره‌ها.