🔰 اگر کمالی برای اَبرار باشد، آن کمال حتماً برای مُقَرَّبین هم هست؛ اما عکس این نیست یعنی ممکن است که کمالاتی برای مُقَرَّبین باشد ولی برای اَبرار نباشد. 🔸 سوره «انسان» که بخش وسیعی از آن بر اهل بیت (علیهم السلام) تطبیق شده است، به این معنا نیست که جمیع کمالات آنها در همین حدّ منحصر است، بلکه یعنی این کمالات را دارند. ✔️ در این سوره، زمینه اینکه از مقام اَبرار بالاترند و به مقام مُقَرَّبین رسیده اند هم وجود دارد. 🔸 در آیه هشتم این سوره فرمود: ﴿وَ یطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَی حُبِّهِ﴾؛ عدّه ای ضمیر ﴿حُبِّهِ﴾ را به طعام برمی گردانند که این معنا در حدّ اَبرار است؛ یعنی اینها در عین حال که خودشان گرسنه اند و به طعام علاقه مندند، این طعام را به دیگران عطا می کنند؛ اما عدّه ای ضمیر ﴿حُبِّهِ﴾ را به «الله» برمی گردانند، این دیگر است نه مقام اَبرار! فرمود: ﴿وَ یطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَی حُبِّهِ﴾. 🔸 اینکه فرمودند ما «خَوْفاً مِنَ النَّارِ» یا «شَوْقاً إِلَی الْجَنَّة» عبادت نمی کنیم، بلکه «حُبّاً» عبادت می کنیم؛ یعنی سیره ما در اطعام یتیم و مسکین و اسیر هم «حبّاً لله» است نه «خَوْفاً مِنَ النَّارِ» یا «شَوْقاً إِلَی الْجَنَّة». ✍️ محمدرضا کرم‌رضایی ایتا | تلگرام