🔰قسمت صد و سوم🔰 🔹 نفس ناطقه، لذّتی مناسب خود دارد که بر همه‌ی لذّت‌ها ترجیح دارد. اگر کسی به لذت‌های عقلی و قلبی برسد، می‌بیند لذّت‌های مادی و مثالی لذّت نیست. ✅انسان باید لذّت‌های این سویی را ترک کند تا لذّت عالی‌تر برایش حاصل شود. لذت‌های حقیقی به قدری شدید است که لذّت‌های دیگر در مقابلش لذت به حساب نمی‌آیند چون بسیار ضعیف‌ هستند. از حضرت آیت الله العظمی بهجت نقل شده که در باغی با برخی از شاگردانش نماز می خواند. نماز که به پایان رسید، فرمودند: پادشاهان عالم کجا هستند بیایند ببینند ما چه لذّتی می‌بریم. 🔹یعنی پادشاهان خیال می‌کنند این که در عالم حکومت می کنند و یک کشور دستشان هست، لذت دارد! آن ها باید بیایند ببینند چه خبر است. ❌کسی که این سویی هست می‌گوید سالکین بیخود دارند به خودشان فشار می‌آورند، این کارها لذتی ندارد! ❓چرا؟ مگر لذّت را در چه دیده است؟ ⬅️ چون لذت را در این دنیا دیده است. ❓الان چرا بعضی‌ها غرق در دنیا هستند و برای این دنیا تلاش مداوم می‌کنند؟ ⬅️به خاطر اینکه فقط همین لذّت را دیده‌اند و اصلاً لذّت دیگری را نچشیده‌اند. 🔺نه اینکه چشیده باشد و بعد فهمیده باشد آنجا خبری نیست. خیر، اصلا نچشید؛ اگر لذت‌های آن سویی را می‌چشید اصلاً دنبال این لذت‌های دنیوی ضعیف نمی‌رفت. https://eitaa.com/joinchat/1103298577C35a67e59ab