🔶. لزوم حفظ آرامش معنوی و عقلانی در وقایع اجتماعی 🔹وقتی مبانی بزرگان را در اختیار داریم دیگر در این تغییر و تحوّلات ما را چه شاید که وقت خود را به امور و شنیدن و خواندن و مطالعه و گوش کردن و دیدن بگذرانیم. مطالبی که در این زمینه نمی‌تواند برای ما چندان سودمند باشد. 🔹شما ببینید یک جریانی می‌آید و می‌رود؛ نه در آمدنش اختیار ما شرط بوده است و نه در انجام آن اختیار ما شرط بوده است. فرض کنید این جریان یک ماه طول بکشد، در این یک ماه ذهن من با این جریان می‌آید و بعد توقّف می‌کند و همراه با این جریان حرکت می‌کند. بعد از یک ماه به خودم می‌آیم که چه شد که او آمد که ما هم با او آمدیم، آن جنگید ما هم با او جنگیدیم، آن توقّف کرد ما هم با او توقّف کردیم! تمام اذهان همراه با این جریان می‌آ‌ید و حرکت و سیر می‌کند. 🔹آخر ای مسکین این یک ماهی که بر تو گذشت چه به دست آ‌وردی؟ چه گیر آوردی؟ می‌دانی چه گیر آوردی؟ تشویش خاطر؛ فوت شدن نمازها؛ اضطراب در نماز؛ آن حضور قلبی که بوده و دیگر نیست؛ آن آرامش و سکونِ خاطری که قبلاً بوده و دیگر نیست. و این مسئله هم ادامه دارد. امروز نوبتِ اینجا و فردا نوبتِ آنجا و پس فردا ‌یک جای دیگر. آن کسی که دارد ضرر می‌کند من هستم که همراه با این جریان خودم هم حرکت می‌کنم و همراهی می‌کنم. 🔹این جا است که خواجه می‌آید و به داد انسان می‌رسد: _رند عالم سوز را با مصلحت بینی چکار کار مُلک است آن که تدبیر و تأمّل بایدش 🔹از من که کاری برنمی‌‌آید و کاری ساخته نیست. چرا بیایم خودم را و فکرم را در این مسائل قرار دهم؟ هر شخصی از ناگواریها ناراحت می‌شود، هر شخصی از مسائلی که بر اسلام و بر مسلمین بگذرد متأثّر می‌شود. ما هم می‌خواهیم اسلام موفّق باشد؛ ما هم می‌خواهیم کفر از بین برود؛ ما هم می‌خواهیم شرک از بین برود اما این که بیاییم و وقت خود و فکر خود را و تمام شراشرِ وجودی و استعدادِ وجودی خود را بگذاریم در مطالبی که نمی‌توانیم در آنها دخالت کنیم، آن وقت نتیجۀ آن فقط حرمان و عدم دستیافتن به مطلوب و گذشتنِ وقت و از دست دادن فرصت است. 🎙حضرت آیة الله حاج سید محمد محسن حسینی طهرانی قدّس الله سرّه 🔉. مجلس 18 @maktabe_vahy 💠💠💠💠