🔶 آیا خانه های ۳۰ متری در دنیا تغییرات مثبتی در سبک زندگی مردم داشته که دولتمردان ایرانی به آن تمایل نشان داده اند؟ 🔸 نقش به سزای منزل به عنوان بستر رشد خانواده یک حقیقت غیر قابل انکار است که با تغییر سبک زندگی بشر و رویکرد شهرنشینی فزاینده خانه به معنی محل یادگیری، رشد و تربیت و با خانواده بودن نقش خود را به استراحتگاه موقتی برای ساکنان خود سپرده است. 📃 در تحقیقی تحلیلی در دانشگاه فنی مالزی به نقش مساحت منازل آپارتمانی جدید در شرایط احساسی و روانشناختی انسان پرداخته شده است که بریده ای که در تصویر می بینید به نکته‌ی جالبی اشاره دارد؛ ▫️خانواده های قدیمی که با فرهنگ سنتی این کشور شکل گرفته اند حتی با ازدیاد اعضا در مساحت ثابت نه تنها احساس عدم آرامش نمی‌کنند که معمولا شرایط روحی خوبی دارند و در طرف مقابل خانواده های جدید که در خانه های کوچک تشکیل شده اند با مشکل اضطراب ناشی از ترس زیاد شدن اعضا (بچه دار شدن) دست و پنجه نرم می کنند. ▫️در واقع تشکیل خانواده در منازل کوچک مینیاتوری نوعی هدایت جامعه به سبک زندگی فردیت گرا و مقابله با اولین نیازهای او مانند تولید مثل است. حالا باید سوال کنیم از خودمان که چرا باید در مسیر به سمت دره‌ای قدم برداریم که سایر کشورها آن را رفته و از عملکرد خود پشیمانند؟ چرا باید مسئولین وزارت راه در حوزه مسکن خیلی با افتخار از کفایت 25 متر مربع برای یک زندگی نرمال سخن به میان آورند؟ آیا این افراد از سواد کافی جهت بررسی نمونه موردی‌های جهانی برخوردار نیستند؟ آیا این افراد از مشاورینی استفاده می‌کنند که سواد و علم و آگاهی کافی در حوزه مسکن را ندارند؟ یا این موضوع منفعتی برای افرادی در پی خواهد داشت؟ مسئولینی که سینه سپر می‌‌کنند و از کفایت 25 متر مربع برای زندگی دفاع میکنند، خودشان در خانه‌های چند متری زندگی می‌کنند؟ 💠 واحد معماری و شهرسازی مصاف 💠 @masaf_memari