♨️ ظرفیت پذیرش دستیاری فوق تخصصی خالی ماند! 🔸دبیرخانه ی شورای آموزش پزشکی و تخصصی اعلام کرد تمامی شرکت کنندگان سی و هفتمین دوره ی آزمون پذیرش دستیاری فوق تخصصی که در مرحله ی اعلام نتایج اصلی این آزمون موفق به کسب قبولی نشده اند و همچنین دستیاران فارغ التحصیل سال جاری(با پایان دوره ی آموزشی تا تاریخ ۳۰ آبان ۹۹) در رشته‌های تخصصی بیماری‌های داخلی، کودکان، بیهوشی، روانپزشکی و جراحی عمومی که در شصت و هفتمین دوره ی آزمون دانشنامه ی تخصصی موفق به کسب قبولی نهایی شده اند، می‌توانند در تکمیل ظرفیت شرکت کنند. ✍ پ.ن: 🔻اگرچه این خبر حدوداً مربوط به دو هفته ی پیش است، اما پرداختن به آن به مناسبت روز دانشجو در حد چند جمله خالی از لطف نیست! ‼️خبر خالی ماندن کرسی های فوق تخصص، هم خبر خوبی است و هم از چند فاجعه حکایت می کند! 1⃣ فاجعه ی اول این است که به دلیل سیستم آموزشی معیوب، عملاً سیستم آموزش پزشکی در ایران دیگر خروجی پزشک عمومی ندارد و حاصل ۷ سال سخت و پرمشقت تحصیلی مقطع عمومی، چیزی جز تربیت یک عده پزشک بی سواد و بی مهارت نیست؛ البته مقصر اصلی این بی سوادی و بی مهارتی، سیستم آموزشی است و نه خود دانشجوهای پزشکی. 🔹در چنین سیستم معیوبی فرد پس از ۷ سال تحصیل تازه می فهمد که جز پوشیدن روپوش سفید و گذاشتن گوشی لیتمن بر گردن و گرفتن ژست پزشکی، چیز دیگری از میراث ۷ ساله ی آموزش پزشکی به ارث نبرده و لذا در یک فرار به جلو و در جهت بستن دهان اطرافیان و هم چنین مبارزه با این فکر آزاردهنده که بعد ۷ سال به هیچ جا نرسیدیم، اقدام به ادامه دادن مسیر اشتباه سابق و شرکت در امتحان رزیدنتی می کند! 🔹در پایان این دوره هم از آنجایی که در بسیاری از رشته ها(از جمله داخلی) چیزی نصیب رزیدنت بیچاره نمی شود(جز توانایی تشخیص و درمان همان بیماری هایی که می بایست توانایی تشخیص و درمانشان را در دوره ی عمومی کسب کند)، به مسیر اشتباه ادامه می دهد و در امتحان فوق شرکت می کند. 🔹در دوره ی فوق هم عموماً تمام آنچه را که باید در دوره ی رزیدنتی می آموخته می آموزد و نهایتاً پس از یک دوره ی حداقل ۱۳ ساله و با انواع آلام جسمی و روانی از مذبح دانشگاه می گریزد! 🔹عملاً آنچه که در نظام آموزشی ما در حال اتفاق افتادن است، انتقال تعالیم دوره ی عمومی به دوره ی تخصصی و دوره تخصصی به دوره ی فوق تخصصی است! یعنی آن ۷ سال ابتدایی را آقایان عملاً تبدیل به دستگرمی کرده اند! از طرفی در مورد دوره ی ۴ساله ی تخصص هم وضع خیلی بهتر از ۷ سال آموزش عمومی نیست؛ برای مثال یک متخصص داخلی(تازه از نوع حاذقش) جز تشخیص و درمان چند بیماری روتین کار دیگری از دستش بر نمی آید و این سیکل معیوب همین طور تا آخر ادمه دارد... 🔹جدای از بحث مفصلی که سبب شناسی این فاجعه می طلبد، نکته ای که جالب توجه است این است که چرا تقریباً همه ی دانشجویان پزشکی با اشراف به این موضوع که در یک سیر قهقرایی قرار گرفته اند، باز به این مسیر غلط ادامه می دهند! اگر چه در پاسخ به سؤال فوق دو نکته ی کوچک را در سطرهای قبل ذکر کردیم، اما بحث تفصیلی آن در این مقال کوتاه نمی گنجد. 2⃣ اما فاجعه ی دوم، نوع رشته هایی است که کرسی های فوق تخصصشان خالی مانده؛ داخلی، اطفال، جراحی! یعنی سه فیلد از ۴ فیلد اصلی پزشکی خالی مانده و متقاضی ندارد؛ خالی ماندن کرسی های رشته های داخلی -که عملاً می توان گفت عمود اصلی خیمه ی دانش پزشکی است- حقیقتاً بسیار نگران کننده است و اگر بخواهیم خلاصه بگوییم، خالی ماندن کرسی های این ۴ رشته، یعنی دانشجویان پزشکی از رشته های باصطلاح علمی تر، پرکتاب تر، پرکشیک تر و پرچالش تر گریزانند و اگر هم آن ۴ سال رزیدنتی را خوانده اند، صرفاً برای تصاحب "عنوان" متخصص بوده و نه چیز دیگری! 🔅اما قسمت خوب ماجرا که در ابتدای متن به آن اشاره کردیم اینجاست که شاید این دلسرد شدن متخصصین از ادامه ی پیمودن این مسیر اشتباه باعث شود کمی سرشان به سنگ بخورد و فرصتی برایشان دست دهد تا برای یک بار هم که شده، فارغ از هیاهوی بیمارستان و دانشگاه و جو پزشک زده ی جامعه کمی به مسیر اشتباهی که تاکنون طی کرده اند و تمامی سوءاستفاده هایی که از ایشان تا بدین جا صورت گرفته و دستاورد ناچیز این ۱۱ سال که شاید جز عنوان پزشک چیز دیگری نبوده، عمیقاً فکر کنند تا شاید حداقل برای از این به بعد زندگیشان طرحی نو دراندازند! 💡البته هدف از بیان این مطالب، نفی زیبایی های این رشته ی پرارج نیست، ولکن همه ی پزشکان می دانند که رشته ی پزشکی در ایران فقط از نگاه آنها که از بیرون به آن می نگرند زیبا است و از درون اگر بخواهیم قضاوت کنیم، آسیب هایش بسی بیشتر از مواهب آن است! #بحران_پزشکی #برای_پزشکان ✅ کانال واحد سلامت مؤسسه مصاف(سلام) @masaf_salam