سـلـام مـولـاے مـن ! حـالـا کـمے می‌فـهـمـم چـرا انــقــدر حــرصِ مـرا می‌خورید ؛ با تمام "مـن" بودنم ، نیم‌نگاهے بـه روزهـای رفـتـه و بی‌بـازگـشـت می‌انـدازم ، آهے می‌کـشـم جــان‌ســوزِ جـنـبـنـدگـان دریـا و مـرغ‌هـای آسـمـان . . . چـه رسـد بـه شـمـا ؛ شـمـایے کـه بـه مـن از مـن دل‌سـوزتـری و از مـن بـه مـن آگـاه‌تـر . . . اے هـمـیـن « مـن » بـه فـدایـتـان کـه بـه‌جـاے ایـنـکـه بـار بـردارم ، بـار بـودم بـه روی دوشِ ولےّ . . . مـرا بـبـخـشـیـد مـولـاے مـن کـه سـخـت شـرمـنـده‌ام ! ولےِّ مـن شـمـا بـودی و اُوْلـاے مـن ، « مـن » بـود . . . « إِنِّےٖ فَـرَرْتُ إلَـیـكَ مِـن نَفْـسےٖ » پـنـاهـنـده و مـحـتـاجِ شـمـام ؛ پـنـاهـم دهـیـد کـه جـز شـمـا پـنـاهے نـیـسـت . . . ✍️ #معین 📜 #نامه‌های_خوانده_شده اگـر غـیـر تـو پـنـاهے هـم بـود ، مـن تـو را می‌خـواسـتـم . . . ۲۲ آذرماه ۱۴۰۲