گفت: «یه جوری حرف می زنی انگار دومادتون رو نمی شناسی؟! کَر بودی که امروز گفت «بین خود و خدا نه منتظر فرصتی برای حکومت بودم و نه دنبال چنین پیشنهادی هستم!» خودشم میدونه در کلّ جهان اسلام بی نظیره اما نمی دونم چرا چراغ سبز نشونمون نمیده که یه کم دلگرم تر باشیم و بریم همه چیزو برنامه ریزی کنیم؟! توی بد خلأیی گیر اومدیم. فقط هم علتش یک چیزه! اونم اینه که نمی دونیم وقتِ پنالتی آخر، پشت توپ میره یا نه؟ اگه رفت، میزنه یا نه؟ اگه زد، گل میشه یا نه؟ اگه گل شد، داور و تماشاچیا قبول می کنن یا نه؟» راست می گفت. از طرفی آقا نباید تلاش می کرد. چرا که در شأن و داءب آقا نبود. از طرفی هم ما کلی کار داشتیم و باید کلی زمینه داخلی و خارجی آماده می کردیم اما دست و زبونمون بسته بود و نباید بیگدار به آب می زدیم. احساس بسیار غریب و عجیبی داشتم. وسط بزرگترین گردنه زندگیم ایستاده بودم. تازه حال من این بود. شما فکر کنین حال حاجی دیگه چی بود و اصلاً چطوری شبا خوابش می برد. چون اگر این کار به سرانجام خیر نمی رسید و یا وسط کار، لو می رفت و ساخت و پاخت و تیم چینی حاجی تابلو میشد، حتی احتمال اینکه سر حاجی را زیر آب بکنن هم وجود داشت! حالا همه اینا تا استقرار من در خونه آقا و در دست گرفتن تدابیر بیت ایشون بود. اما مونده بود کلّی کارای هماهنگی و ... فقط هر شب دوست داشتم خیلی زود و فوری، اون شرایط عاقبت بخیر بشه و از بلاتکلیفی در بیاییم. ادامه دارد... #چرا_تو #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه @mohamadrezahadadpour