بسم الله الرحمن الرحیم
#پست_آموزشی شماره ۶
اولین نکته درباره تکنیک به کار رفته در متن «
امید و دیگر هیچ» را بگویم:
تکنیک تفسیر طنزآمیز شعر بود.
دوستان گفتند قبول نیست، چون اسم تکنیک، نوع آن را مختص به شعر میکند.
اولاً، ضرب المثلها اغلب شعر هستند.
دوماً، بنده تا به حال هیچ متنی که تفسیر ضربالمثل کند، ندیده بودم و این اولین بار بود که آن را میدیدم آن هم در متن خودم.
چون موضوعی که باید درباره آن مینوشتم عملاً شوخی بردار نبود و اینجور مواقع لازم است، نویسنده مطالب جدی را در لفافه شوخی عرضه کند. تنها چارهای که به ذهنم رسید نگاه نو به ضربالمثلها و ربط دادن آنها با استفاده از ظاهر کلمات و موضوعات به کار رفته در آنها به موضوع امید بود.
تکنیک واژه آرایی و واج آرایی
که با آرایه واژه آرایی و واج آرایی در شعر اندکی متفاوت است.
۱۰_
واج آرایی: بعضی حروف هستند که آوای طنزآمیزی دارند مثل: «
پ، ژ، چ، گ، خ، ق، غ، ز، ج»
یکی از دوستان به بنده ایراد گرفتند که چرا از کلمات بیگانه استفاده میکنم؟
بسمه تعالی
چون دوستدارم!
و اینکه معاذالله اگر از این حروف در آن کلمات باشد و من نادیده، بگذرم!
و من الله توفیق
سوال: آیا همه ما موقع طنزنویسی باید این نکته را رعایت کنیم و از کلمات بیگانه گچ پژ دار استفاده کنیم؟
نع! این سلیقهای است.
گر تو نمیپسندی تغییر ده فضا را و در فضای شاهنامه و ابوالفضل بیهقی بنویسید.
طنز یعنی خلاقیت؛ نه تکنیک. تکنیکها آنجایی که دیگر پای خلاقیت میلنگد به کار میآید.
۱۱_
واژه آرایی: بعضی کلمات هم هستند که بار طنز دارند و در توصیفات طنزآمیز کاربرد دارند مثل کدو حلوایی، بادمجان، آفتابه (مسی یا پلاستیکیاش فرقی ندارد) و امثالهم. بعضی از اینها به سبب شکل ظاهری یا کاربردی که دارند قابلیت ایجاد شوخی دارند.
آشنایی با کلمات برای نویسنده طنز از نان شب هم واجبتر است.
برای نویسنده طنز؛ مطالعه در رشتههای مختلف و یادگیری کلمات مختص آنها ضروری است. البته کلماتی که برای عموم مخاطبین آشنا و قابل فهم باشد.
https://eitaa.com/joinchat/1246494986C0b4ebac263