امام حسن عسکری سلام الله علیه در نامه‌ای به اسحاق بن اسماعیل مرقوم فرمودند: و به طور یقین بدان، ای اسحاق که همانا هر کس از این دنیا نابینا و کور بیرون رود در آخرت هم کور و گمراه‌تر است، ای اسحاق! مراد نابینایی ظاهری نیست، بلکه نابینایی باطنی است که همان کوری دل‌هایی است که درون سینه‌هاست، و این است معنی قول خدای سبحان در قرآن کریم از زبان ظالمين: "پروردگارا، چرا مرا نابینا محشور کردی با آن که بینا بودم؟ خداوند سبحان می‌فرماید: همان طور که نشانه های ما بر تو آمد و تو آنها را به فراموشی سپردی، امروز همانگونه فراموش می‌شوی". وجود مبارک امام حسن عسکری این آیه را بر مسأله امامت تفسیر و تطبیق می‌نمایند و می‌فرمایند: کدام نشانه بزرگتر از حجت خداست بر آفریدگانش و امین او در بلادش و گواه او بر بندگانش، چه انبیای عظام و چه اوصیای کرام، که رحمت و برکات الهی بر آنها باد. بعد آن حضرت با یک بیان و خطاب شدید می‌فرمایند: کجاها گُمِتان کردند؟ و به کجاها چون چهارپایان روی آوردید؟ آیا از حق روی می‌گردانید و به نعمت خدا کفر می‌ورزید؟ یا از کسانی هستید که به پاره‌ای از قرآن ایمان آورده‌اند و به پاره‌ای دیگر کافر شده‌اند؟ کسی که چنین شیوه‌ای در پیش گیرد، خواه از شما شیعیان باشد یا غیر از شما، جز ننگ در زندگی دنیا و عذاب طولانی در آخرت، چیزی برای انسان ندارد، و به خدا سوگند این ننگ بزرگ است. (#انسان_کامل ، ص۲۷۸ تا ۲۸۰) 💠 اندیشه حکیمانه