♻️♻️♻️ #قرآن‌فهمی‌برای‌همه : تدبر در سوره های قرآن به ترتيب نزول 1⃣5⃣ تدبر در سوره #هود 🔹تفسیر سوره هود از عبدالعلی بازرگان هود : ۵۶ إِنِّي تَوَكَّلْتُ عَلَى اللَّهِ رَبِّي وَرَبِّكُم مَّا مِن دَابَّةٍ إِلَّا هُوَ آخِذٌ بِنَاصِيَتِهَا إِنَّ رَبِّي عَلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ من بر خدایی که صاحب اختيار من و شماست توکل کرده‌ام [=باکي از تهديدهاي شما ندارم؛ چرا که] جنبنده‌اي نيست مگر آنکه پيشاني‌اش [=زمام امورش] به دست اوست، ۶۴ بي‌ترديد صاحب اختيار من [عملکردش] بر راهي مستقيم است. ۶۵ __ ۶۴- در قرآن آمده است خدا ناصيه دروغ‌پردازان خطاکار را خواهد گرفت [علق ۱۵ (۹۶:۱۵) و ۱۶- كَلاَّ لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِيَهِ نَاصِيَهٍ كَاذِبَهٍ خَاطِئَهٍ]. در فرازي ديگر آمده است که مجرمان با ناصيه‌ها و گام‌هاي [به سوي باطل] خود گرفتار مي‌شوند [الرحمن ۴۱ (۵۵:۴۱) - يُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِيمَاهُمْ فَيُؤْخَذُ بِالنَّوَاصِي وَالْأَقْدَامِ]، در اين سوره نيز خدا را گيرنده ناصيه همه جنبندگان ناميده است. به راستي ناصيه چيست و کجاست که شامل همه جنبندگان مي‌شود؟ اهل لغت ناصيه را همان پيشاني يا موهاي جلوي پيشاني گفته‌اند که گرفتن آن توسط دشمن نشانه ضعف و ذلت و اسارت است. اما به نظر مي‌رسد مطلب فراتر از اين باشد؛ مگر غير از اين است که پيشاني سجده‌گاه است و نمادي از تسليم و تمکين در برابر شخص يا نيروئي مافوق به شمار مي‌رود؟ پس اشاره سوره رحمن به اينکه در قيامت هر کسي گرفتار ناصيه و گام‌هائي است که در راه آن برداشته، معنائي نمادين دارد. از طرفي دانشمندان رشته مغز و اعصاب مي‌گويند تمام رفتار و شخصيت انسان، حتي حيوانات، به قسمتي از مغز مربوط مي‌شود که پشت پيشاني [ناصيه] قرار دارد و آن را کورتکس ناميده‌اند. ۶۵- مطلب شگفتي است! خدائي که بندگان را به صراط مستقيم هدايت مي‌کند، خود نيز بر صراط مستقيم است، اينهم تعبيري است از حکيم بودن خدا که همه کارش صاف و مستقيم و بي‌انحراف است. هود : ۵۹ وَتِلْكَ عَادٌ جَحَدُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ وَعَصَوْا رُسُلَهُ وَاتَّبَعُوا أَمْرَ كُلِّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ اين [قوم] عاد بودند که آيات پروردگارشان را دانسته [از سر لجبازي] انکار کردند ۶۸ و از [اطاعت] رسولانش سرپيچيدند و [در عوض] از فرمان هر جبّار معاندي [=ديکتاتور بدخواهي] پيروي کردند. ۶۹ __ ۶۸- جحود، انکاري آگاهانه توأم با ستم و سرکشي است [نمل ۱۴ (۲۷:۱۴) - وَجَحَدُوا بِهَا وَاسْتَيْقَنَتْهَا أَنْفُسُهُمْ ظُلْمًا وَعُلُوًّا...]. اين کلمه ۱۲ بار در قرآن آمده و همواره جحود در برابر آيات خدا به کار رفته است. ۶۹- «جَبَّارٍ» به کسي گفته مي‌شود که خواسته‌هاي خود را به زور به ديگران تحميل و آنها را مجبور به برآوردن آن نمايد، چنين صفتي از همان کودکي نيز ممکن است در ارتباط با والدين ظهور کند. [مريم ۱۴ (۱۹:۱۴) و ۳۲ (۱۹:۳۲) ]، در خشم گرفتن به ديگران خود را نشان دهد [شعراء ۱۳۰ (۲۶:۱۳۰) ]، خوي يک ملت با خودي و بيگانه گردد [مائده ۲۲ (۵:۲۲) ]، يا صفت مستبديني گردد که با تکبر و عناد بر مردماني سلطه يابند [هود ۵۹ (۱۱:۵۹) ، ابراهيم ۱۵ (۱۴:۱۵) ، غافر ۳۵ (۴۰:۳۵) ]. خداوند حتي رسولان خود را از جباريت در امر دين نهي کرده است [ق ۴۵ (۵۰:۴۵) ]. اگر خدا جبار است و اين صفت از نام‌هاي نيکوي او محسوب مي‌شود، واقعيت داشتن غلبه او بر آفريده‌هاي خويش است و چون حقيقت دارد صادق است، اما جباريت بندگان بر يکديگر باطل و غير واقعي و دروغ است. https://zaya.io/ldpig کانالِ قرآن‌پویان تدبر در قرآن ،تفقه در دين ┏━━🌹💠🌹━━┓ 🆔@quranpuyan ┗━━🌹💠🌹━━┛