درگذشت دکتر کریم مجتهدی غمی بزرگ برای دوستداران فلسفه و دانشگاه در ایران است. ایشان برای دانشگاه به اندازه‌ی فلسفه اهمیت قائل بود و آن را تنها محل فلسفه می‌دانست. دکتر مجتهدی تا آخر عمر در دانشگاه ماند و خود را دانشجو خواند و فلسفه را چیزی جز دانشجویی ندانست. او با صداقت و تواضع شیوه‌ی زندگی دانشجویی را برگزید، رسم تجرد در پیش گرفت، و از شلوغی شهر برحذر ماند. او این غربت را پذیرفت چون می‌دانست که شهر بدون دانشگاه راهی به حقیقت و آزادی نمی‌یابد. برای او شهر بدون دانشگاه شهر بردگان و محل شیادی و فریب شبه‌علم بود. دکتر مجتهدی از آخرین بازماندگان نسلی بود که پرسش از حقیقت برایشان با پرسش از ایران گره خورده بود. او با نحوی خودآگاهی تاریخی، تلاش کرد جستجوی دانش و حقیقت را از رهگذر توجه به ایران و تاریخ آن پیگیری کند. این توجه تاریخی برای شاگردانش بصورت نوعی تعصب نسبت به زبان فارسی نمود داشت. فقدان دکتر کریم مجتهدی شعله‌ی کم‌فروغ دانشگاه در ایران را بیش‌ازپیش به خاموشی نزدیک کرد، مگر از میان شاگردانش، دانشجویانی چون او برخیزند و روح دانشگاه را در ایران تازه کنند. 🔸علم و سیاست فارسی🔸 @elmosiasatfarsi